Τρίτη βράδυ, κάπου στην Αθήνα, κόσμος πολύς, φλας, στρας, χρώματα και συνωμοτικά χαμόγελα για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Όλοι οι γνωστοί εγχώριοι σταρ παρελαύνουν στο μικρό χωριό μας..
-Θέλω να δω μια συνέντευξη με τον Γιώργο Καπουτζίδη να μιλάει για την Πρισίλα – Πάτησε 
– Ένα βίντεο από την παράσταση; – Πάτησε 
-Μήπως θα μπορούσα να δω και μία με τον Πετράκη; – Μπορείς!!
Αφορμή για τη μάζωξη αυτή, η Priscila, το γνωστό, εκ του εξωτερικού, μιούζικαλ, που το ταξίδι του είχε ξεκινήσει από το 1994, ως μιας Αυστραλιανής παραγωγής κινηματογραφική ταινία. Πάνε χρόνια από τότε, μα στην Ελλάδα του 2014, που κάποια πράγματα επιμένουν να ζητάνε την ταμπέλα τους, την οποιαδήποτε ταυτοποίηση της διαφορετικότητας, με ότι αυτή συνεπάγεται, είναι σαν το φρέσκο ψάρι που μόλις πριν λίγο έπιασε ο περίφημος νταβραντισμένος ψαράς του όμορφου και αυτιστικού νησιού μας..
Ήρωες- ηρωίδες είναι 2 drug queen, που τις ενσαρκώνουν από τη μία ο πολυτάλαντος και χαρισματικός Παναγιώτης Πετράκης,( τι φωνή αυτό το παιδί, τι κίνηση..), και από την άλλη ο Γιώργος Καπουτζίδης, που όχι μόνο παίζει, αλλά και έχει επιμεληθεί τη μετάφραση και την απόδοση του Αγγλόφωνου κειμένου, και θα λέγαμε πως δεν τα πήγε και άσχημα! Το κείμενο γεμάτο χιούμορ και νεανική ορμητικότητα προκαλούσε γαργαλιστικές κρίσεις γέλιου στους χιλιάδες θεατές του Badminton, που κατέκλυσαν χθες κάθε γωνιά του Θεάτρου..
Μαζί με τις δυο «βασίλισσες» ήταν και η περίφημη γνωστή στην Αυστραλία Τρανσέξουαλ από το σχήμα των The Ladies, ονόματι Μπερναντέτ.. που δεν ήταν άλλος από τον Φώτη Σεργουλόπουλο. Ο γνωστός Φώτης από τα τηλεοπτικά πλατό, και όχι μόνο, δρώντας εκ νέου ως ηθοποιός τα «έσπασε» που λένε, στα απλά και κατανοητότατα ελληνικά, κάθε του νεύμα, κάθε του κίνηση προκαλούσε το σπαρταριστό γέλιο, η σιωπή στην περίπτωσή του ακόμα μεγαλύτερο..
Ο τικ (Γιώργος Καπουτζίδης), ένας από τις drug queen, δέχεται ένα τηλεφώνημα από τη σύζυγό του, ναι, καλά ακούσατε, έχει μια γυναίκα, ή μάλλον είχε μια γυναίκα, στα χαρτιά τουλάχιστον, επίσης ο τικ έχει κι έναν γιο, μόνο που αυτός δεν είναι στα χαρτιά, είναι 6 χρονών και όπως του λένε «έφτασε η στιγμή για να συναντήσεις το γιο σου, φαντάζομαι 6 χρόνια προβών θα ήταν αρκετά τικ για να το συνειδητοποιήσεις..»
Έτσι το ταξίδι στην έρημο ξεκινάει, με σκοπό ο drug queen να συναντήσει το γιο του.. Το road trip έχει έναν στόχο, έναν προορισμό, ωστόσο, αυτό που δείχνει ΚΑΙ αυτή η ιστορία είναι πως ούτε κι εδώ μετράει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι, το οποίο «συμβαίνει» μέσα σε ένα λεωφορείο που ονομάζεται priscila..Ένα φανταχτερό λεωφορείο γεμάτο χρώματα, χορό, παιχνίδια, κέφι και άφθονο αυτοσαρκασμό διασχίζει όλα τα στερεοτυπικά δεδομένα του συντηρητισμού, του υποτιθέμενου ανδρισμού, που αυτοπροσδιορίζεται από τους εκεί ντόπιους.. Απαγορεύεται η αμφίεση, τα στρας, οι περούκες, τα μπιχλιμπίδια, όλα αυτά τα κάνουν οι «Πουστάρες», και να πάνε να.. όλες αυτές..
Όμως ποιος πραγματικά μασκαρεύεται, και κρύβεται;
Ποιος είναι ο άνδρας της υποθέσεως τελικά;
Πολλά θα μπορούσαμε να γράψουμε για την Priscila, όμως δεν χωράει στο χαρτί, ή στην οθόνη ενός υπολογιστή όσα είδαν τα μάτια μας, τι κοστούμια(!), 471 στον αριθμό, τι χρώματα, τι σκηνικά..
Ένα πολύ ωραίο θέαμα, όπως και να το δει κανείς, που αξίζει της προσοχής μας, σε μια Ελλάδα όπου η μιζέρια και η έλλειψη ιδεών κυριαρχεί, να και κάτι το φαντεζί, το πολύχρωμο, το χαρούμενο βρε αδερφέ! Γιατί όχι;
