Ένας από τους σκηνοθέτες που θα ασχοληθούμε διεξοδικά φέτος στο Σχολείο του Σινεμά (Τσαμαδού 26-28, Εξάρχεια) είναι ο Λαρς φον Τρίερ, ο θεωρούμενος ένας από τους καλύτερους σύγχρονους δημιουργούς του κινηματογράφου, από πολλούς ίσως και ο καλύτερος, αλλά το έργο του γεννάει έντονες αντιπαραθέσεις. Στο πλαίσιο αυτό θα προβάλλουμε την ταινία του Europa (1991) με ελεύθερη είσοδο και συζήτηση το Σάββατο 13.10.2018 στις 19.00. Θα ακολουθήσουν και άλλες προβολές με συζήτηση, δημοσίευση άρθρων στο camera stylo , κριτικών για το έργο του και συνεντεύξεων του σημαντικού δημιουργού. Σήμαρα αν προκύψει δυναμική και υπάρχει όρεξη ή καλύτερα για όσους υπάρχει όρεξη θα συνεχίσουμε το αφιέρωμα με την προβολή 2 ακόμα ταινιών του Λάρς Φον Τρίερ που συζητήθηκαν πολύ τα τελευταία χρόνια. [να υπενθυμίσουμε ότι καλό είναι να κλείνετε θέση είτε τηλεφωνικά 2130 159 816, 6944143564 είτε με e-mail στο schoolofocinemagr@gmail.com γιατί ο χώρος είναι μικρός] . Συνέχεια ανάγνωσης «Λαρς φον Τρίερ: Europa (1991) στο Σχολείο του Σινεμά το Σάββατο 13.10.2018 στις 19.00 με ελεύθερη είσοδο και συζήτηση»→
Φαίνεται ότι έχουμε χάσει τη μπάλα ότι δεν γνωρίζουμε πλέον αν μια ταινία είναι καλή ή κακή, αν ένας δημιουργός έχει να προσφέρει κάτι πέρα από ανούσιες και αντιδραστικές εντέλει προκλήσεις. Είμαστε σαν τους δικηγόρους. Μπορούμε να έχουμε επιχειρήματα υπέρ αλλά και κατά το ίδιο ισχυρά. Βγαίνει ένας Τρίερ με τη φήμη που κουβαλάει ενός πολύ μεγάλου κινηματογραφιστή και υποστηρίζει ένα σωρό χαζομάρες όπως ότι ο σίριαλ κίλερ Τζακ είναι ένας μεγαλοφυής καλλιτέχνης, ο οποίος είναι απλά ένας σαδιστής δολοφόνος που σκοτώνει αναίτια και βασανιστικά τα ουσιαστικά αθώα θύματά του και που εμένα δεν με πείθει σε κανένα σημείο ότι είναι οτιδήποτε άλλο ή τίποτε παραπάνω.
Μία πρώην συνεργάτης της Zentropa αποκαλύπτει ακόμα περισσότερα για τα «εθιμοτυπικά» σεξουαλικά παιχνίδια των διευθυντών, Λαρς φον Τρίερ και Πέτερ Ελμπεκ Γιένσεν, με τις νέες υπαλλήλους.
Αναμφισβήτητα , ο Λαρς φον Τρίερ με την «MELANCHOLIA» έφτιαξε ένα κινηματογραφικό έργο τέχνης, ό,τι πιο ενδιαφέρον κινηματογραφικά, εδώ και πολύ καιρό. Είναι επίσης αναμφισβήτητο το γεγονός ότι ο Δανός σκηνοθέτης, με την αναγνωρίσιμα προσωπική υπογραφή, κατόρθωσε να επιβάλει τον εαυτό του ως «σταρ» στον εμπορικό κινηματογράφο που θεωρεί βασιλιάδες τους κινηματογραφικούς αστέρες. Αυτοί είναι που πουλάνε και αυτούς θέλει να δει το κοινό… Αυτή καθαυτή η «MELANCHOLIA», ένα υβρίδιο – με εμφανείς χειρονομίες συμβολισμού – κοινωνικής σάτιρας και κινηματογραφικής ποίησης, είναι ένα κατόρθωμα, παρά το γεγονός ότι, τη φορά αυτή, είναι όντως δύσκολο να καταλάβει κανείς τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής…
Έστειλα αυτό το κείμενο στο camerastyloonline με το οποίο συνεργάζομαι από παλιά, επειδή διάβασα στο site ένα βιαστικά και νευρικά γραμμένο, θυμωμένο άρθρο εναντίον της ταινίας Nymphomaniac του Λαρς φον Τρίερ…
«Iσως να φταίει πως πάντα αναζητούσα περισσότερα απ’ το ηλιοβασίλεμα…», επαναλαμβάνει σκεπτικά η ηρωίδα στη νέα, τετράωρη ταινία Nymph()maniac του 57χρονου Δανού Λαρς Φον Τρίερ. Όπως και ο συμπατριώτης του Ντράγιερ, ο Τρίερ επιλέγει γυναίκες, ως βασικές ηρωίδες, για να ανιχνεύσει τα συστήματα εξουσίας. Συνέχεια ανάγνωσης «Nymph()maniac | Εθισμένοι στον Τρίερ | Κριτική Της Ιφιγένειας Καλαντζή»→
Το δεύτερο μέρος της δημοφιλούς παραγωγής του Λαρς Φον Τρίερ «Nymphomaniac» καταφθάνει ακόμη πιο σοκαριστικό, τραγελαφικό και σκοτεινό θολώνοντας τα όρια μεταξύ χονδρής φαρσοκωμωδίας και δράματος.
Πριν πάω να δω το δεύτερο μέρος του Nymphomaniac πίστευα ότι θα κυμαινόταν στο ίδιο μήκος κύματος με το πρώτο, αφήνοντάς μου δηλαδή μια αίσθηση κάπως χαλαρής μη αποδοχής εντέλει ή απογοήτευσης στη χειρότερη περίπτωση. Κατάφερε να με εξοργίσει, όπως και τα χασκόγελα στην αίθουσα όπου συντελέστηκε η δημοσιογραφική προβολή, σε σημεία όπως αυτό που έστω με τη θέλησή της ο Κ μαστιγώνει άγρια την ηρωίδα. Η πλάκα με τον Τρίερ πρέπει να τελειώνει. Τολμώ να γράψω για την ταινία εν θερμώ αμέσως μετά την προβολή της, όπως είχα κάνει πριν χρόνια και με το Manderlay χωρίς φόβο και πάθος.
Είναι μεγαλοφυής ο Λαρς Φον Τρίερ; Και αν ναι που έγκειται η μεγαλοφυΐα του; Πάντως όχι στην βαθιά πολιτική σκέψη του. Τι είναι ο Λαρς Φον Τρίερ τότε; Είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους κινηματογραφιστές της σύγχρονης εποχής, εμπνευσμένος από τους σημαντικότερους δημιουργούς του κινηματογράφου, μαθαίνοντας από αυτούς την κινηματογραφική γλώσσα και εκτελώντας την με άψογο τρόπο. Λένε κάποιοι ότι είναι προβοκάτορας, ένας εξαίσιος προβοκάτορας, ακόμα και τις δηλώσεις περί ναζισμού, έτσι της εξηγούν.
Η Δήμητρα Γιαννακού γράφει κριτική για το πρώτο μέρος του ερωτικού έπους του Λαρς Φον Τρίερ «Nymphomaniac».
Πέμπτη, 30 Ιανουαρίου 2014
Το πρώτο μέρος της πολυαναμενόμενης ταινίας του Λαρς Φον Τρίερ «Nymphomaniac» είναι γεγονός. Όπως πολλοί θεατές θα κάνουν, έτσι και εγώ έτρεξα με μεγάλη ανυπομονησία να δω τη νέα ταινία του δανού δημιουργού. Tου σκηνοθέτη με το πρωτότυπο στυλ που ξέρει να σπάει κάθε φορά με ένα διαφορετικό τρόπο τις νόρμες και τα στερεότυπα κινηματογράφησης.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι πλέον μιλάμε για πρόκληση δίχως όρια. Το ερώτημα είναι αν αυτή θα έχει αιτία και σκοπό στο «Nympomaniac». Οι απαντήσεις δεν αργούν να δοθούν αφού η πρώτη ημερομηνία για την κυκλοφορία της καινούργιας ταινίας του Λαρς Φον Τρίερ στην Ελλάδα είναι για το τέλος Ιανουαρίου. Μέχρι τότε πάρτε μια γενναία δόση από σεξ, τιμωρία, επιθυμία, υστερία, σπέρμα, κλασσική μουσική και μέταλ ζόφο από Rammstein. Το ακατάλληλο τρέιλερ που κυκλοφόρησε δεν λέει πολλά –ίσως και τίποτα. Αυτό που επιβεβαιώνει όμως είναι ότι το όνομα του Λαρς Φον Τρίερ θα σίγουρα θα πρωταγωνιστεί το επόμενο διάστημα στην κινηματογραφική ειδησεογραφία.
Η ταινία Μελαγχολία του γνωστού Δανού σκηνοθέτη Lars Von Trier παρουσιάστηκε στις Κάνες έπειτα από τις πολύκροτες δηλώσεις που έκανε σε συνέντευξη Τύπου για το Χίτλερ και τους Ναζί ξαφνιάζοντας τους πάντες. Ο Lars von Trier ήταν και παραμένει provocateur (προκλητικός), κάτι που επιβεβαιώνει και το βιβλίο τού Jean Claude Lamy LarsVonTrierLeprovocateur (éditions: Grasset), όπου εκεί αναλύεται διεξοδικά η προσωπικότητα αυτού του σκηνοθέτη. Κλειστός από την παιδική του ηλικία, εξαιτίας της μεγάλης έλλειψης αυτοπεποίθησης, ενάντια -στη συνέχεια- στο κατεστημένο, στις γνωστές και κοινότυπες φόρμες ή νόρμες που συνθέτουν μια κοινωνία, ενάντια στη μαζοποίηση συνειδήσεων και στον «ωχαδερφισμό», με ανήσυχο πνεύμα και έντονη κατάθλιψη, έρχεται ο απότοκος του σκανδιναβικού σινεμά να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της Έβδομης Τέχνης, δημιουργώντας ταινίες που είναι για τον εαυτό του. Που αντανακλούν αυτήν ακριβώς την πολυσχιδή προσωπικότητά του, τον ανατρεπτικό του χαρακτήρα, την έλλειψη ισορροπίας και τη βαθιά του μελαγχολία για έναν κόσμο που έχει ως προορισμό (ή αξίζει;) να καταστραφεί. Συνέχεια ανάγνωσης «‘’Μελαγχολία’’ (‘’Melancholie’’, 2011) του Lars Von Trier | κριτική της Δήμητρας Γιαννακού»→
Ο Μάικλ και η Τζαστίν παραθέτουν το μεγαλοπρεπές γαμήλιο πάρτι τους στην έπαυλη της αδερφής της, ενώ ο πλανήτης Μελαγχολία βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με τη Γη.
Συμμετοχή στο Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα του 64ου Φεστιβάλ Καννών (2011) Χρυσός Φοίνικας Γυναικείας Ερμηνείας (Κίρστεν Ντανστ)
«Αρρωσταίνω όταν σκέφτομαι ότι το Dogville, η καλύτερη ταινία μου όπως πιστεύω, μπορεί να χρησίμευσε ως σενάριο» στον Νορβηγό Άντερς Μπρέιβικ λέει ο Δανός σκηνοθέτης Λαρς φον Τρίερ, καθώς ο υπεύθυνος για το μακελειό στο Όσλο και την Ουτόγια κατατάσσει την ταινία στις αγαπημένες του.
Στην ταινία, η ηρωίδα Γκρέις-Grace («Χάρη»), που την ερμήνευσε η Νικόλ Κίντμαν, κακοποιείται από τους κατοίκους του Dogville και τελικά παίρνει εκδίκηση σκοτώνοντάς τους και βάζοντας φωτιά στο χωριό. «Η τελευταία σκηνή του Ντόγκβιλ παρουσιάζει οδυνηρές ομοιότητες με την Ουτόγια» το νησί όπου ο Μπρέιβικ άνοιξε πυρ, στις 22 Ιουλίου, σκοτώνοντας 69 ανθρώπους, είπε ο Τρίερ.
Στο προφίλ του στο Facebook («φτιαγμένο» για τα ΜΜΕ), ο 32χρονος Νορβηγός έγραφε ότι το Ντόγκβιλ ήταν μία από τις τρεις αγαπημένες του ταινίες. Συνέχεια ανάγνωσης «Λαρς φον Τρίερ: «Αρρωσταίνω όταν σκέφτομαι ότι το Dogville μπορεί να χρησίμευσε ως σενάριο στον Νορβηγό Άντερς Μπρέιβικ»-Μια «προφητική» κριτική του Γιάννη Καραμπίτσου»→
(το κείμενο γράφτηκε για το 13ο και τελευταίο τεύχος του περιοδικού Καθρέφτης του Κινηματογράφου το 2000. Ο Καθρέφτης του Κινηματογράφου υπήρξε ο προπομπός του έντυπου Camera Stylo).
«Για καιρό πίστευα ότι ήμουν Εβραίος και πολύ χαιρόμουν γι’ αυτό. Έπειτα γνώρισα την (εβραιο-δανέζικης καταγωγής σκηνοθέτη) Σουζάνε Μπίερ και δεν ήμουν πια τόσο χαρούμενος. Αλλά τότε ανακάλυψα ότι ήμουν στην πραγματικότητα Ναζί. Η καταγωγή της οικογένειάς μου ήταν γερμανική. Κι αυτό μου έδωσε κάποια χαρά. Τι να πω; Καταλαβαίνω τον Χίτλερ.Συνέχεια ανάγνωσης «Λαρς φον Τρίερ σε συνέντευξη τύπου στις Κάνες: “Καταλαβαίνω τον Χίτλερ”»→
«Αντίχριστος» τιτλοφορείται η νέα ταινία του Lars von Trier με την οποία ο Δανός σκηνοθέτης εξασφάλισε μια δυναμική παρουσία στο φετινό Φεστιβάλ Κανών (2009). Δύο είναι τα πρόσωπα του έργου, ένας άντρας και μια γυναίκα. Τη στιγμή που κάνουν έρωτα, ο μονάκριβος γιος τους -που θεωρούσαν ότι κοιμόταν- πέφτει απ’ το παράθυρο. Όπως είναι φυσικό, οι τύψεις διαδέχονται η μία την άλλη, ενώ η γυναίκα-μητέρα δείχνει να έχει προσβληθεί αρκετά βαθιά ψυχολογικά από αυτόν τον ξαφνικό θάνατο του παιδιού της. Ο άντρας της ψυχοθεραπευτής-οπαδός των συμπεριφοριστικών θεωριών και αρκετά σίγουρος για τον εαυτό του, αναλαμβάνει να τη βοηθήσει για να ξεπεράσει όλες τις φοβίες της, οδηγώντας τη μέσα σ’ ένα δάσος…..Τότε οι πιο τρελές φαντασιώσεις πλημμυρίζουν την οθόνη γεμίζοντας τρόμο το κοινό. Συνέχεια ανάγνωσης «O Lars von Trier με τον Αντίχριστο (2009) προκαλεί για άλλη μια φορά τα πλήθη, της Δήμητρας Γιαννακού»→
δημοσιεύτηκε στο 16ο τεύχος του περιοδικού Camera Professional τον Μάιο του 2006
Manderlay (2005) του Λαρς Φον Τρίερ
Εταιρία Διανομής: AudioVisual
Αν αυτά που λέει στο Manderlay τα επιχειρούσε κάποιος άλλος όχι τόσο επιφανής σκηνοθέτης θα άκουγε τα εξ αμάξης και θα βαλλόταν από παντού, αλλά επειδή τα λέει ο κ. Τρίερ χαρακτηρίζονται αριστουργηματικά.
Με αφορμή την κυκλοφορία σε DVD της δεύτερης ταινίας της Τριλογίας του Λαρς Φον Τρίερ για την «Αμερική- Γη της Ελευθερίας» με τίτλο Manderlay, δράττομαι της ευκαιρίας να παρατηρήσω, ότι παρόλο που εξακολουθώ να θεωρώ τον Τρίερ έναν από τους καλύτερους σύγχρονους σκηνοθέτες ίσως και τον καλύτερο, αναγκάζομαι, μετά την προβολή αυτής της ταινίας, να προσεγγίσω αναδρομικά διαφορετικά και την ταινία Dogville, την οποία είχα χαρακτηρίσει ως καλύτερη ταινία της χρονιάς που προβλήθηκε. Συνέχεια ανάγνωσης «Manderlay (2005) του Λαρς Φον Τρίερ. Movies & DVD, από τον Γιάννη Καραμπίτσο»→
δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
Αναδημοσιεύουμε από την Ελευθεροτυπία το πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα στην ταινία Αντίχριστος για να έχετε μια πλήρη ενημέρωση ώστε να ανοίξει και διευρυνθεί ο διάλογος γύρω από την επίμαχη ταινία του Λαρς φον Τρίερ
«Αντίχριστος»: παραλήρημα μισογυνισμού ή παρεξηγημένο αριστούργημα;
Ψάχνεις να βρεις παρέα να τη δεις, κάποιος να σου κρατάει το χέρι όταν η βία στην οθόνη σού γυρίζει τα άντερα.
Η πιο συζητημένη ταινία της χρονιάς, που ξεκίνησε την καριέρα της τον Μάιο στις Κάνες με ένα ωραιότατο γιουχάισμα, ήρθε και στα μέρη μας.
Ένα παιδάκι πέφτει από το παράθυρο, ενώ οι γονείς του κάνουν έρωτα. Η μητέρα βυθίζεται σε κατάθλιψη, ο άντρας της αναλαμβάνει να τη θεραπεύσει -όντας και επαγγελματίας ψυχαναλυτής. Και μια άβυσσος ανοίγει και τους καταπίνει. Στο μυστηριώδες δάσος που καταφεύγουν, η γυναίκα ταυτίζεται με ό,τι σκοτεινότερο πιστεύουν κάποιοι ότι συνοδεύει το φύλο της. Και αρχίζει ή μάλλον ολοκληρώνει το μακελειό, που είχε ήδη ξεκινήσει από τις πρώτες σκηνές της ταινίας….
Δεν θέλουμε να σας προκαταλάβουμε. Να συμβάλουμε θέλουμε στις κουβέντες, που σίγουρα έχουν ήδη ανάψει στις παρέες σας γύρω από αυτήν τη γοητευτική αλλά και απωθητική ταινία. Ζητήσαμε από πέντε καλλιεργημένους και τολμηρούς ανθρώπους να δουν τον «Αντίχριστο» του Λαρς φον Τρίερ και να μας γράψουν τη γνώμη τους. Το ότι πλειοψηφούν οι γυναίκες, δεν μας ξέφυγε. Είναι, άλλωστε, μια γυναικεία ταινία, έστω και από την ανάποδη.
Ενισχύει τα κυρίαρχα ιδεολογικά στερεότυπα
Ο «Αντίχριστος» του Λαρς φον Τρίερ ολισθαίνει από την κριτική στην αποδοχή θρησκο-ιδεολογικών στερεοτύπων ακραίου μισογυνισμού.
ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΤΑ ΑΓΓΕΛΙΔΗ (σκηνοθέτις) ΡΕΑ ΒΑΛΝΤΕΝ (διδάκτωρ Φιλοσοφίας)Στο πρώτο μέρος της, η ταινία αποτελεί μια εξαιρετική ανατομία του πόνου, που αγγίζει ερωτήματα για την κατασκευή της ενοχής. Αντιθέτως, από τη μέση της ταινίας και μετά χάνονται οι αμφισημίες και εικονοποιείται στερεοτυπικά η πιο γκροτέσκα μορφή των ανδρικών φόβων απέναντι στη γυναικεία σεξουαλικότητα. Συνέχεια ανάγνωσης ««Αντίχριστος»: παραλήρημα μισογυνισμού ή παρεξηγημένο αριστούργημα;»→
Το CameraStylo Online θα δημοσιεύσει μια σειρά κειμένων για τον Αντίχριστο του Λαρς Φον Τρίερ για να ανοίξει ένας διάλογος για το συγκεκριμένο έργο και την σύγχρονη τέχνη γενικότερα. Μπορείτε να μας καταθέσετε και την δική σας άποψη για το έργο και τον Λαρς Φον Τρίερ συμβάλλοντας σε αυτό τον διάλογο.
Ένα ζευγάρι αποφασίζει να καταφύγει στη δική του Εδέμ, τη γη της επαγγελίας , που είναι μια καλύβα απομονωμένη στο κέντρο ενός δάσους. Εκεί προσπαθούν να ξαναχτίσουν την κατεστραμμένη τους σχέση και να επισκευάσουν τις ραγισμένες καρδιές τους. Όμως η Φύση αποφασίζει να τους δώσει τα δικά της μαθήματα κι έτσι τα πράγματα πάνε από το κακό … στο χειρότερο…
Περισσότερα για την ταινία
Μια θρησκευτική ταινία, αναποδογυρίζει τα μέσα έξω. Αυτό είναι ο Αντίχριστος. Γιατί πέρα από το σοκ των σκηνών, το μεγαλύτερο σοκ είναι αυτή καθ’ αυτή η φιλμική δημιουργία ενός σύμπαντος από τα ανάποδα. Οι ήρωες είναι o άνθρωπος ως κατασκευή, σε μια πορεία από το σήμερα στο πρωταρχικό στάδιο των ενστίκτων. Ο Αδάμ και η Εύα, επιστρέφουν στην Εδέμ, στον παράδεισο, αφού έχουν γνωρίσει το σεξ, αφού έχουν κάνει ένα παιδί, αφού έχουν βιώσει την απώλεια του παιδιού τους και αφού έχουν φορτωθεί την ενοχή γι’ αυτό, επιστρέφουν στη φύση . Τα γεγονότα συμβαίνουν ανάποδα, χάνουν σταδιακά την πολιτισμένη ταυτότητά τους, χάνουν τις αναστολές τους, χάνουν τον έλεγχο των ενστίκτων τους, βγαίνει η άγρια φύση τους, ώσπου ο Αδάμ σκοτώνει την Εύα, αυτήν που κάποτε γεννήθηκε από το πλευρό του. Αυτή η ανάποδη πορεία των πραγμάτων είναι ο ερχομός του Αντίχριστου… «Εν αρχή ην ο λόγος»…
Στην ταινία, όσο κι αν προσπαθούν να σώσουν την ψυχή τους με λογική συζήτηση, δεν τα καταφέρνουν, όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Έτσι, εν αρχή γίνεται η βία… Την ώρα που ένα ζευγάρι κάνει σεξ και το απολαμβάνει, συμβαίνει ο θάνατος ενός παιδιού. Είναι το τέλος . Μετά το τέλος η ζωή διολισθαίνει προς τα πίσω, στην ματαιότητα του λόγου, της λογικής, επιστρέφει στην πρωταρχική μας φύση και ο Άντρας και η Γυναίκα αλληλοσπαράσσονται… Έτσι είναι η φύση (που είναι, λέει, «η εκκλησία του σατανά»), έτσι είναι η απάνθρωπη φύση μας, όταν εκπέσουν όλα τα προσχήματα, όταν βρεθούμε μόνοι σε ένα τόπο χωρίς θεσμούς, περιορισμούς και κοινωνικές συμβάσεις, σε έναν τόπο που δεν σημαίνουν τίποτα πια το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος. Εκεί όπου μια ελαφίνα σέρνει πίσω της, μισοκρεμασμένο έξω απ’ τη μήτρα της, το νεκρό νεογέννητό της ,συνεχίζοντας τη ζωή της. Συνέχεια ανάγνωσης «ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ (2009) ANTICHRIST του Λαρς Φον Τρίερ με τους Γουίλιαμ Νταφόε, Σαρλότ Γκένσμπουργκ. Αναλυτική Παρουσίαση της ταινίας.»→
