Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος συμπληρώνει φέτος μισό αιώνα καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η καλοκαιρινή του παραγωγή «Μικρά Διονύσια», η οποία γίνεται στο πλαίσιο των πενήντα χρόνων λειτουργίας του Κ.Θ.Β.Ε., είναι μια παράσταση – γιορτή (φόρος τιμής), σε σύνθεση κειμένων Κ.Χ. Μύρη, που αποτελεί συγχρόνως και ένα ταξίδι μνήμης στο θεατρικό τότε και τώρα, συνδέοντας θραύσματα από παραστάσεις αρχαίου δράματος στους Φιλίππους και στη Θάσο, στο Θέατρο Δάσους και στην Επίδαυρο. Συνέχεια →
ΔΕΙΤΕ ΤΡΙΛΕΠΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΔΙΟΝΥΣΙΩΝ
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος συμπληρώνει φέτος μισό αιώνα καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η καλοκαιρινή του παραγωγή «Μικρά Διονύσια», η οποία γίνεται στο πλαίσιο των πενήντα χρόνων λειτουργίας του Κ.Θ.Β.Ε., είναι μια παράσταση – γιορτή (φόρος τιμής), σε σύνθεση κειμένων Κ.Χ. Μύρη, που αποτελεί συγχρόνως και ένα ταξίδι μνήμης στο θεατρικό τότε και τώρα, συνδέοντας θραύσματα από παραστάσεις αρχαίου δράματος στους Φιλίππους και στη Θάσο, στο Θέατρο Δάσους και στην Επίδαυρο. Συνέχεια →
Ο Ηρακλής Μαινόμενος αποτέλεσε κατά την άποψή μας την καλύτερη παράσταση που είδαμε φέτος στην Επίδαυρο. Και αυτό γιατί είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που βλέπουμε μια σκηνοθετική προσέγγιση που όχι μόνο σεβάστηκε και ανέδειξε το έργο αλλά του πρόσθεσε και στοιχεία με δημιουργικό και εμπνευσμένο τρόπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και αδυναμίες αλλά είναι τόσο σημαντικό και ριζοσπαστικό αυτό που προαναφέραμε που τις όποιες αδυναμίες της στέλνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας κρατώντας στην επιφάνεια τα πολλά θετικά. (Γ.Κ.)
-Νοιώθεις ποτέ, ότι ο Σπέισι αποκαλύπτει κάτι σκοτεινό κι επικίνδυνο που έχει ανακαλύψει μέσα του;
– πού βρίσκεται η μοναδική, σκληρή τρέλα του Ριχάρδου μέσα σ’ αυτή την κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Σπέισι υποκριτική μανιέρα;
κριτικοί: το ιερατείο των φαρμακόγλωσσων
Τι έγραψαν οι κριτικές του βρετανικού Τύπου για τον Ριχάρδο του Bridge Project και του Κέβιν Σπέισι; Στην πραγματικότητα, και παρά ορισμένες αντιρρήσεις ως προς την ανάγνωση, σχεδόν όλοι οι έγκυροι κριτικοί συμφωνούν: η ερμηνεία του καθηλώνει.
Επιμέλεια: Μαρία Σιδηροπούλου (εφ)
Charles Spencer «Λαμπρή επίδειξη»
The Telegraph
Ο Σπέισι μας παρουσιάζει μια εκδοχή του Ριχάρδου που συχνά ηλεκτρίζει το κοινό και που προσδιορίζει ευφυέστατα τις δύο δυνάμεις που ωθούν το «δηλητηριώδες, καμπούρικο βατράχι» – την άκαρδη φιλοδοξία και τη βαθιά αποστροφή που νιώθει ο Ριχάρδος για τον εαυτό του. Ωστόσο, όσο κι αν σε καθηλώνει, δεν νιώθεις ποτέ -όπως με άλλους, πραγματικά μεγάλους Ριχάρδους Γ’- ότι ο Σπέισι αποκαλύπτει κάτι σκοτεινό κι επικίνδυνο που έχει ανακαλύψει μέσα του. Ερμηνεύει με μια λαμπρή επίδειξη της υποκριτικής του τεχνικής, αλλά ποτέ δεν ξεχνάς ότι κάθε του κίνηση είναι υπολογισμένη με πονηριά. Συνέχεια →
λαίδη Άννα …Κανένα θηρίο δεν είναι τόσο άγριο, πού να μη νιώθει μια σταλιά συμπόνια.
Και ο Ριχάρδος της αποκρίνεται:
Εγώ δε νιώθω, ώστε δεν είμαι εγώ θηρίο.
Η πολιτική είναι πέρα από την ηθική όπως η τέχνη της γεφυροποιίας ή η ξιφασκία. Τα ανθρώπινα πάθη, και οι ίδιοι οι άνθρωποι, είναι πηλός, και πλάθονται κατά βούληση. Ολόκληρος ο κόσμος είναι ένα τεράστιο κομμάτι πηλός, μπορείς να τον πλάσεις με τα χέρια σου. Ο Ριχάρδος Γ’ δεν είναι μόνον το όνομα ενός από τους βασιλιάδες πού ανεβήκαν στη μεγάλη σκάλα. Ούτε είναι μια από τις πολυάριθμες βασιλικές καταστάσεις πού έχει παρουσιάσει ο Σαίξπηρ στα Ιστορικά δράματα του. Ο Ριχάρδος Γ’ είναι ο εγκέφαλος του Μεγάλου Μηχανισμού, η βούληση του και η συνείδηση του. Συνέχεια →
Στο ρόλο του Αμφιτρύωνα, τραγικού πατέρα του σε κατάσταση αμόκ Ηρακλή, έχει την ευκαιρία να στοχαστεί για το πέρασμα του χρόνου. Είναι σπάνιο αυτό στο θέατρο, ο ρόλος να ταυτίζεται με την κατάσταση σου – αλλά ο Μηνάς Χατζησάββας δηλώνει ότι αισθάνεται το βάρος της ηλικίας. Κάποιες στιγμές αυτό τον χαροποιεί, κερδίζει σε στοχαστικότητα. Κάποιες άλλες τον αποθαρρύνει, νιώθει να μην έχει τις δυνάμεις που χρειάζεται, π.χ., ένας ρόλος σαν τον Οιδίποδα Τύραννο. Αλλά δεν χάνει το κέφι του. Μαζί με τον αυτοσαρκασμό, μια ποιότητα που κατακτιέται, ο καλός ηθοποιός όσο περνάει ο καιρός είναι όλο και πιο καλός. Σαν το παλιό κρασί.
Στον Ηρακλή μαινόμενο του Ευριπίδη, ο ήρωας επιστρέφει από τον Άδη στη Θήβα, η οποία έχει πέσει στα χέρια του Λύκου. Η γυναίκα του Ηρακλή, Μεγάρα, και τα τέκνα τους έχουν καταφύγει στο ναό. Ο Ηρακλής καταφέρνει να εξοντώσει τον Λύκο, όμως πέφτει θύμα της Ήρας και κυριεύεται από μανία, με αποτέλεσμα να σκοτώσει ο ίδιος την οικογένεια του. Συνέχεια →
Ο Βοστζέροβιτς είναι μεγάλος ηθοποιός. Αλλά ο Ριχάρδος του είναι ακόμα πιο μεγάλος ηθοποιός. Ένας actor (ηθοποιός) στην κυριολεξία είναι εκείνος πού παίζει τα χαρτιά του και κερδίζει. Στη νομική ορολογία actor είναι ο ενάγων, όχι ο εναγόμενος. Κατά τον ίδιο τρόπο, μιλάμε για τους μεγάλους actors της ιστορίας. Είναι κείνοι πού παίζουν τα χαρτιά τους και κερδίζουν. Δεν ντρέπουνται να κάνουνε τον παλιάτσο. Δεν ντρέπουνται για τίποτα. Όπως ακριβώς και ο ηθοποιός δεν ντρέπεται για κανένα από τους ρόλους που παίζει, γιατί απλώς τους υποδύεται. Αυτός είναι πάνω από τους ρόλους. Αν είναι σκηνοθέτης, διαλέγει το ρόλο του και επιβάλλει καταστάσεις. Ύστερα, τα πάντα γι αυτόν είναι θέατρο. Έχει «εξαπατήσει» όλο τον κόσμο. Όταν απομένει μόνος του στην έρημη γη, μπορεί να γελάσει. Μπορεί ακόμα και να παραδεχτεί πώς είναι ένας παλιάτσος. Ένας σούπερ – παλιάτσος.
Πολύ του άρεσε του Σαίξπηρ να παρομοιάζει τη ζωή με θέατρο. Η παρομοίωση είναι αρχαία, αλλά ο Σαίξπηρ ήταν εκείνος που της έδωσε βάθος και σαφήνεια. Το «Theatrum Mundi» δεν είναι τραγικό ούτε κωμικό. Απλώς χρησιμοποιεί όλους τους ηθοποιούς, τραγικούς και κωμικούς. Τι είναι σ’ αυτό το θέατρο ο ρόλος του τυράννου; Συνέχεια →
Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη δεν υποτιμά την καριέρα της. Απλώς γνωρίζει ότι οι δάφνες δεν είναι και το καλύτερο μέρος για ν’αναπαυθεί ένας ηθοποιός. Αν έπρεπε, ακολουθώντας τα χνάρια της Μεγάρας, της ηρωίδας που υποδύεται στον Ηρακλή μαινόμενο, να κάνει μια θυσία για κάτι που την ξεπερνάει, μάλλον θα θυσίαζε ανέσεις, χρήμα, φιλαρέσκεια για την τέχνη της. Γι’ αυτήν είναι λόγος ύπαρξης. Γι’αυτό και την ενδιαφέρει να συνεχίζει, να αναζητά και να διεκδικεί…
Από τον Νικόλα Ζώη Φωτογραφίες: Βασίλης Μαθιουδάκης
Για να μην πάθουν κακό οι πολίτες της Θήβας, η Μέγαρα, σύζυγος του Ηρακλή, προτιμάει να θυσιαστεί η ίδια. Προκειμένου ν’ ανέβει μια παράσταση χωρίς απρόοπτα, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη επιλέγει να κάνει τη δουλειά της μέχρι τελικής πτώσεως. Η βασιλική καταγωγή της κόρης του Κρέοντα την έχει προικίσει με ήθος που δεν της επιτρέπει συμβιβασμούς. Τέκνο αγροτικής οικογένειας, η γνωστή ηθοποιός έχει αρνηθεί δουλειές ακόμα κι όταν είχε ανάγκη τα χρήματα. Η ηρωίδα του Ευριπίδη βρήκε το θάνατο από το χέρι του άντρα της, οπλισμένο από ένθεη μανία, αλλά η ηρωίδα πολλών παραστάσεων, ταινιών και σειρών, απρόθυμη να παντρευτεί, δεν κινδυνεύει από κάτι αντίστοιχο. Συνέχεια →
Η δουλειά του έχει ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας (παραστάσεις του έχουν ανεβεί σε Πολωνία, Γερμανία, Ιταλία, Γεωργία και Κορέα), ενώ το έργο του έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον πολλών ξένων φεστιβάλ. Φέτος, παρουσιάζει στην Επίδαυρο ένα από τα λιγότερο παιγμένα έργα του Ευριπίδη, τον Ηρακλή μαινόμενο. Με αφορμή την παράσταση αυτή, ο Μιχαήλ Μαρμάρινος μιλάει στην εφ για το θέατρο, την ελληνική δημιουργικότητα που δεν βρίσκει διέξοδο, αλλά και για όσους του ασκούν σκληρή κριτική. Και δεν μασάει τα λόγια του…
Από την Κατερίνα Κόμητα Φωτογραφίες: Βασίλης Μαθιουδάκης
Γιατί επιλέξατε ν’ ανεβάσετε το συγκεκριμένο έργο;
Η επιλογή ενός έργου είναι κατά ένα μόνο μέρος συνειδητή, ενώ το υποσυνείδητο και η σύμπτωση -δύο παράγοντες, δηλαδή, που δεν μπορείς να ελέγξεις- παίζουν πάντα καθοριστικό ρόλο. Έτσι, οποιαδήποτε απάντηση κι αν σας δώσω, θα είναι ένα μόνο μέρος της αλήθειας. Ας αρκεστώ λοιπόν να πω πως ο Ηρακλής μαινόμενος είναι ένα έργο που ανεβαίνει σπάνια και γι’ αυτό δεν είναι πολύ γνωστό στο ευρύ κοινό. Έτσι, ο θεατής έχει την πολυτέλεια να παρακολουθήσει ένα έργο που του επιτρέπει να είναι λίγο πιο αθώος απέναντι στα πράγματα. Κι αυτή η αθωότητα ίσως είναι μια όμορφη συγκυρία.. Συνέχεια →
ήταν από την αρχή το πολυαναμενόμενο γεγονός του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2011 και το επιβεβαίωσε. Στιγμές μεγάλου Θεάτρου, μεγάλης Τέχνης. στιγμές Επιδαύρου. Γ.Κ.
Μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής ο Σαμ Μέντες αποδομεί την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση με τις ταινίες του και αντιμετωπίζει σκοτεινά τέρατα με τα θεατρικά του.
Στον Δρόμο της επανάστασης, την τραγική ιστορία της αποσύνθεσης του έρωτα της Έιπριλ (Κέιτ Γουίνσλετ) και του Φρανκ (Λεονάρντο ντι Κάπριο), και την καλύτερη, ως τώρα, ταινία του Σαμ Μέντες, υπάρχει μια υποτιμημένη σεκάνς που σχεδόν περνά απαρατήρητη. Προκειμένου να ανανεώσουν τη σχέση τους και να ξεφύγουν από τη μπαγιάτικη, συμβιβασμένη ζωή τους στα προάστια, το ζευγάρι, σε μια κρίσιμη στιγμή, παίρνει την απόφαση να μετακομίσει στο Παρίσι. Συνέχεια →
Ο Κέβιν Σπέισι φορά την καμπούρα του Ριχάρδου Γ, συναντά ξανά τον σκηνοθέτη του AmericanBeautyΣαμ Μέντες και ταξιδεύει δέκα μήνες με το διατλαντικό Bridge Project. To βασίλειο μου για ένα εισιτήριο!
Γιατί επιλέξατε τον Ριχάρδο Γ ως τελευταία παράσταση του BridgeProject;
Σαμ Μέντες: Όταν συλλάβαμε την ιδέα του Bridge Project, σχεδιάζαμε εξαρχής ότι ο Κέβιν θα πρωταγωνιστούσε στην τελευταία παράσταση. Το κάστινγκ και η επιλογή έργων είναι θέμα συγχρονισμού, οπότε, για μένα, το ζήτημα ήταν να βρω ένα όχημα για τον Κέβιν. Πάντοτε πίστευα, ακόμα και πριν τον γνωρίσω, όταν τον είχα δει στους Συνήθεις υπότπους και στο Seven, ότι πρόκειται για έναν τεχνικά ευφυέστατο ηθοποιό που είχε γεννηθεί για να παίξει τον Ριχάρδο. Είχα σκηνοθετήσει το έργο πριν 20 χρόνια, αλλά το στοιχείο που ξεκλείδωσε αυτή τη φορά την απόφαση να το ξανακάνω ήταν η συμμετοχή του Κέβιν στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ήθελα να απελευθερώσει πάλι τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του.
Πώς είναι να σου ζητάνε να απελευθερώσεις τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού σου;
Κέβιν Σπέισι: Γι αυτό το ρόλο πρέπει
να πας σε μέρη που δεν θέλεις να πας, να εξετάσεις πράγματα για τα οποία έχεις μετανιώσει στη ζωή σου, να ξεθάψεις όλα τα σκατά. Έπειτα πρέπει να έχεις το θάρρος να το μοιραστείς αυτό με το κοινό, να πεις: «ορίστε, δεν έχω τίποτε να κρύψω, τίποτε να ντραπώ, αυτός είμαι, με όλα μου τα ελαττώματα». Ο Ριχάρδος είναι απίστευτος χαρακτήρας, γιατί κάνει όλα τα πράγματα που επιδιώκει και λέει ότι θα κάνει και είναι τόσο ευχαριστημένος με την έκβαση, που συνεχώς μεγαλώνει την πρόκληση. Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα για τον ηθοποιό από κάθε άποψη. Πρόκειται για έναν απαιτητικό ρόλο σωματικά και συναισθηματικά, που προϋποθέτει δεξιότητα με τη γλώσσα και τη δέσμευση να δώσεις το 150%. Γι’ αυτό σταμάτησα το ποτό, το τσιγάρο, τα πάντα: για να αφοσιωθώ σ’ αυτό το χαρακτήρα.
Καθώς εξερευνούσατε το κείμενο του Σαίξπηρ, ποιες αντηχήσεις στο σήμερα ήταν εμφανείς;
Σαμ Μέντες: Όταν διαχωρίσεις τον Ριχάρδο Γ από τα ιστορικά θεατρικά έργα και τον βγάλεις από το ιστορικό πλαίσιο του Πολέμου των Ρόδων, στον οποίο αναφέρεται, τότε ξεπροβάλλει ως ένα έργο, όχι τόσο για τη μοναρχία και την αγγλική ιστορία, όσο για την εξουσία. Συνέχεια →
Το Ελληνικό Φεστιβάλ τιμά τον ποιητή και στιχουργό Νίκο Γκάτσο, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του. Ο γνωστός μας άγνωστος κύριος Γκάτσος είναι μία παράσταση βασισμένη σε κείμενα δικά του ή αφιερωμένα σ’ αυτόν και αποδίδει με ευαισθησία, χιούμορ και πολύ νεύρο τη δυναμική του ποιητή και της εποχής του, ανατρέχοντας παράλληλα στην ιστορία των τελευταίων 100 χρόνων της χώρας που τον γέννησε. Συνέχεια →
Μ’ έναν ακόμη τραγικό ρόλο επιστρέφει ο Χρήστος Λούλης στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου: αυτή τη φορά ερμηνεύει τον Ιάσονα στη Μήδεια του Ευριπίδη, μια παραγωγή που υπογράφει σκηνοθετικά ο Αντώνης Αντύπας. Ο ηθοποιός, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, μιλά για τη πρώτη του -μάλλον τρομακτική-συνάντηση με το κείμενο του Ευριπίδη, και επισημαίνει ότι το θέατρο, όπως και η θρησκεία, αφορά σε μια μεταφυσική ανάγκη του ανθρώπου…
Από τη Νίκη Ορφανού Φωτογραφίες: Βίκυ Γεωργοπούλου
ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
ο Αντώνης Αντύπας, με τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου, στη διάρκεια της ανάγνωσης της Μήδειας. Απέναντι, ο Χρήστος Λούλης – που υποδύεται τον Ιάσονα, έναν αργοναύτη. Και, σύμφωνα με τον ηθοποιό, «κάθε άντρας που θεωρεί τον εαυτό του αργοναύτη έχει ερωτευθεί το ταξίδι, το καράβι, το μέσο που τον πάει».
Αυτή είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεστε με τη Μήδεια, έτσι δεν είναι;
Κι όμως, είναι η δεύτερη! Η πρώτη ήταν μια ερασιτεχνική παραγωγή της ομάδας του Πανεπιστημίου Πειραιά, στη Σαλαμίνα. Πρέπει να έχουν περάσει από τότε δεκαέξι χρόνια, ίσως και παραπάνω. Έκανα τον Άγγελο, με μεγάλη αρχαιοπρέπεια μάλιστα. Δεν το ευχαριστήθηκα. Θυμάμαι ότι μ’ είχε καταλάβει ένα ολοκληρωτικό μούδιασμα από πάνω ώς κάτω! Μετά, έκανα μισή ώρα να μιλήσω… Συνέχεια →
Είναι η δεύτερη φορά που ανεβάζει Μήδεια – και θυμάται την πρώτη της φορά με νοσταλγία, τότε ακόμα ήταν νεόφερτη στην περιπέτεια του θεάτρου, συνεργαζόταν με τον Μιχαήλ Μαρμάρινο, είχε πολύ ρομαντισμό και πολύ πάθος. Έχασε το ρομαντισμό και το πάθος με τα χρόνια; θα αναρωτηθείτε. Προφανώς όχι. Αλλά η εμπειρία είναι πάντα μια παράμετρος που κάνει τη ματιά σου αναθεωρητική, που τιθασεύει τον αυθορμητισμό. Και βοηθάει στην εμβάθυνση. Η Αμαλία Μουτουση μιλάει για την αναμέτρηση της με το ρόλο μιας παιδοκτόνου που, προφανώς, δεν είναι ο πρωταγωνιστικός δρόμος σε ένα οικογενειακό δράμα αλλά ένα ταξίδι στα σκοτεινά βάθη της συνείδησης. Και αναγγέλλει ένα διάλειμμα από το θέατρο, για μια κινηματογραφική ταινία…
Από τη ΝίκηΟρφανούΦωτογραφία: ΒίκυΓεωργοπουλου
Oι αρρώστιες της ψυχής, οι ανθρώπινες λύπες κι όχι οι χαρές είναι το υλικό και ο σκοπός της τέχνης μας λέει ο Ευριπίδης στη Μήδεια, τη σκοτεινότερη ίσως τραγωδία που μας κληροδότησε ο αρχαίος κόσμος Μετά από είκοσι χρόνια από την πρώτη της τριβή με το ρόλο, η Αμαλία Μουτουση μπαίνει και πάλι στο πετσί της Μήδειας, στην παραγωγή που θα δούμε σε λίγες μέρες στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, και ακολουθεί την ηρωίδα στην πορεία της προς το απόλυτο σκοτάδι, το θάνατο – αλλά και το πιο εκτυφλωτικό φως. Συνέχεια →
Μπράβο στο φεστιβάλ που μας αποδεικνύει για ακόμη μια φορά την κατάντια της Τέχνης του Θεάτρου στη χώρα μας. Νομίζω πως η συνάντηση του κυρίου Γιώργου Λούκου με τον κύριο Πέτρο Φιλιππίδη για την πραγμάτωση αυτής της παραγωγής, θα ήταν πολύ σημαντική. Εμείς όμως τι φταίμε αγαπητέ μας κύριε Λούκο; Ρωτώ. Τι σκεφτόσασταν εκείνη την ώρα λατρεμένε μου, όταν είπατε το ναι; Μήπως λειτουργήσατε με βάση την εμπορικότητα και όχι την Τέχνη; Μήπως θεωρήσατε τον χώρο της Επιδαύρου επιχείρηση και όχι Θέατρο; Όλοι μας γνωρίζουμε ότι το φεστιβάλ έχει ανάγκη από χρήματα, όπως και οι περισσότεροι μηχανισμοί στην χώρα μας, αλλά αυτός δεν είναι λόγος πολυαγαπημένε κύριε Λούκο να υποβιβάζουμε την Τέχνη σε τέτοιο βαθμό.
Και ο Σεφερλής «φέρνει λεφτά» και η Τζούλια και ο Ψάλτης και η Ντενίση και ο Λαζόπουλος και ο Φασουλής και οι Λιάγκας / Σκορδά και το ποδόσφαιρο και οι Παπαθανασίου / Ρέππας και ο Α. Ρήγας και ο Καπουτζίδης και οι Ρουβάς / Ψινάκης, τίποτε άλλο επίκαιρο έχουμε; Να μην σας κουράζω, και πολλοί πολλοί άλλοι.
Μήπως τους σκέφτεστε για το επόμενο ρεπερτόριο του φεστιβάλ; Ικανό σας έχω. Συνέχεια →
Σε μια ετερόκλητη σκηνική σύνθεση που πηγαίνει στο βάθος του χρόνου και στις απαρχές της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας για να φτάσει στη Pωμαϊκή περίοδο, η ιστορία του θεάτρου ζωντανεύει επί σκηνής. Αποσπάσματα από τραγωδίες και κωμωδίες Ελλήνων και Ρωμαίων ποιητών, ύμνοι και χορικά, μίμοι καθώς και στοιχεία της ρωμαϊκής αρένας –εντυπωσιακές αθλοπαιδιές, μονομαχίες, ακροβατικά και θεαματικές επιδείξεις με φωτιές– συνθέτουν ένα πολύχρωμο και γοητευτικό κολάζ! Συνέχεια →
Mια απρόβλεπτη μουσική συνάντηση μας υπόσχονται η Δήμητρα Γαλάνη και ο Vassilikos, που εμφανίζονται στο Μικρό Θέατρο στις 15 & 16 Ιουλίου. Η δημοφιλής ερμηνεύτρια και ο τραγουδιστής του συγκροτήματος των Raining Pleasure, εμφανίζονται για πρώτη φορά μαζί στη σκηνή «αναδομώντας» ο ένας το ρεπερτόριο του άλλου, σε μια συναυλία όπου οι «μουσικές συναντιούνται έξω από τη γλώσσα, πέρα από την εποχή», όπως οι ίδιοι αναφέρουν. Συνέχεια →
Όχι, ο γνωστός σκηνοθέτης δεν αισθάνεται σαν μια σύγχρονη Κασσάνδρα. Η τελευταία απλώς εμφανίζεται στο έργο του Σκηνοβάτες, που ανεβαίνει στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Κι ο ίδιος μιλάει για την παράσταση, το χώρο που την υποδέχεται, αλλά και για όλα αυτά που έβλεπε να έρχονται καταπάνω μας.
Από τον ΝικόλαΖώηΦωτογραφία: ΒίκυΓεωργοπούλου
Για μισό λεπτό! Το γράμμα «η» στον τίτλο Σκηνοβάτες δεν συνιστά λογοπαίγνιο; «Βγάλαμε τη λέξη από τη «σκηνή» και το «βαίνω». Συμπεριλαμβάνει όμως κι άλλες έννοιες. Και του «επιβάτη» και του «επιβήτορα», και του «βαίνω» δηλαδή, και του «βατώ»», εξηγεί ο Σταμάτης Φασουλής. Και μάλλον αυτή η λέξη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει και τον ίδιο από τότε που ολοκλήρωσε τη Δραματική Σχολή του Εθνικού και στελέχωσε τη βασική ομάδα του Ελεύθερου Θεάτρου και της Ελεύθερης Σκηνής, μέχρι σήμερα που έχει ανεβάσει όλα σχεδόν τα θεατρικά είδη, ενίοτε και με τη συχνότητα ενός ακάματου. Συνέχεια →
Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι λόγω της μεγάλης ζήτησης εισιτηρίων προστίθεται και τρίτη ημέρα παράστασης του Bridge Project Ριχάρδος ο Γ’, την Κυριακή 31 Ιουλίου 2011.
Η προπώληση των εισιτηρίων για την παράσταση της Κυριακής (31/7) θα ξεκινήσει την Τρίτη 12 Ιουλίου.
«Αβάσταχτη ζημιά έγινε η ζωή μου», αναφωνεί η Μήδεια. Πλάσμα σκοτεινό και γοητευτικό, η βάρβαρη μάγισσα από την Κολχίδα, εγγονή του Ήλιου, οδηγήθηκε από τον έρωτά της στον Ιάσονα, πρόσφυγας στην Κόρινθο. Εδώ βιώνει την προδοσία και μηχανεύεται την πιο σκληρή τιμωρία.
Τραγωδία του έρωτα και της εκδίκησης, η Μήδεια (431 π.Χ.) θίγει ταυτόχρονα πολύπλοκα ζητήματα μέσα από την αβυσσαλέα σύγκρουση των φύλων αλλά και των διαφορετικών πολιτισμών. Συνέχεια →
O Σαμ Μέντες, στο πλαίσιο του Bridge Project, επιστρέφει στο θέατρο για να σκηνοθετήσει τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Old Vic, Κέβιν Σπέισι, στον Ριχάρδο Γ΄. Οι δύο καλλιτέχνες συναντώνται εκ νέου στο διατλαντικό αυτό εγχείρημα για πρώτη φορά μετά την ταινία American Beauty, που χάρισε και στους δύο τα βραβεία BAFTA και Όσκαρ.
Ο θίασος επανδρώνεται και πάλι με κορυφαίους Αμερικανούς και Βρετανούς ηθοποιούς και ξεκινά μια διεθνή περιοδεία προτού καταλήξει στη σκηνή του BAM στη Νέα Υόρκη. Συνέχεια →
Την αναστολή των κινητοποιήσεών του, αποφάσισε το Σωματείο Εργαζομένων Εθνικού Θεάτρου (ΣΕΕΘ),σύμφωνα με σημερινή του ανακοίνωση.
«Μετά από επικοινωνία του ΔΣ του ΣΕΕΘ με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών, η οποία εξέφρασε την πολιτική θέληση για την εξαίρεση των κρατικών θεάτρων από τις ΔΕΚΟ και ύστερα από τη θετική άποψη της διακομματικής Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής για το ίδιο θέμα, αποφασίζουμε την αναστολή των κινητοποιήσεων και επιφυλασσόμαστε να επανέλθουμε για τη διεκδίκηση των δίκαιων και νόμιμων αιτημάτων μας», αναφέρει η ανακοίνωση του ΣΕΕΘ. Συνέχεια →
Σε μια ετερόκλητη σκηνική σύνθεση που πηγαίνει στο βάθος του χρόνου και στις απαρχές της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας για να φτάσει στη Pωμαϊκή περίοδο, η ιστορία του θεάτρου ζωντανεύει επί σκηνής. Αποσπάσματα από τραγωδίες και κωμωδίες Ελλήνων και Ρωμαίων ποιητών, ύμνοι και χορικά, μίμοι καθώς και στοιχεία της ρωμαϊκής αρένας –εντυπωσιακές αθλοπαιδιές, μονομαχίες, ακροβατικά και θεαματικές επιδείξεις με φωτιές– συνθέτουν ένα πολύχρωμο και γοητευτικό κολάζ!
Μια παράσταση που φτάνει μέχρι τις μέρες μας μέσα από τις αναλογίες του χθες και του σήμερα, που εναλλάσσει το κωμικό με το τραγικό και κλείνει το μάτι στον σύγχρονο θεατή.
Μετάφραση Γιώργος Μπλάνας σε συνεργασία με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό Σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινός Σκηνικά Ελένη Μανωλοπούλου Κοστούμια Κέννυ Μακ Λέλλαν Επιμέλεια κίνησης – Χορογραφία Κωνσταντίνος Ρήγος Μουσική Δημήτρης Καμαρωτός Φωτισμοί Thomas Walgrave Δείτε όλους τους συντελεστές
Σεβόμενοι την ουσία της «απαγόρευσης» λήψης πλάνων από τις παραστάσεις του φεστιβάλ Αθηνών, χωρίς σε καμιά περίπτωση να δεχόμαστε την εγκυρότητά της ειδικά έως ότου ανακοινωθεί το σκεπτικό στο οποίο βασίστηκε και αν αφορά όλα τα μέσα επικοινωνίας και περιμένοντας την απάντηση του προέδρου του φεστιβάλ Αθηνών για άρση της αφού έρχεται σε σύγκρουση με τις συνταγματικές αρχές της ελευθερίας της έκφρασης και του τύπου. (Γ.Κ.)
[Το κοινό είναι τουλάχιστον συμπαραγωγός, αν δεν είναι ο μοναδικός παραγωγός και των παραστάσεων και του οπτικοακουστικού υλικού του προερχόμενου από τις παραστάσεις για αυτό και έχει λόγο στη διαχείρισή του. Έχει δικαίωμα να έρχεται σε επαφή μέσω αυτού με το παραγόμενο πολιτιστικό αγαθό, να διαμορφώνει άποψη, να το κρίνει. Γ.Κ]
Ο Πέτρος Φιλιππίδης ανοίγει το Φεστιβάλ της Επιδαύρου με διπλό ρόλο: σκηνοθετεί την Ειρήνη του Αριστοφάνη όπου υποδύεται τον Τρυγαίο. Κι έχει κηρύξει πόλεμο.
Καλλιτέχνης με παράδοση στην κωμωδία -θεατρική, κινηματογραφική και τηλεοπτική-, ο Πέτρος Φιλιππίδης δοκιμάζει αυτή τη φορά τις δυνάμεις του στη σκηνοθεσία ενός αριστοφανικού έργου στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Άψογος επαγγελματίας και φύσει ευγενής άνθρωπος, μας υποδέχτηκε στο θέατρο του Αττικού Άλσους όπου γίνονται οι πρόβες και με καλή διάθεση μας μίλησε για το εγχείρημα του, τον Αριστοφάνη και τη δουλειά του.
Αλήθεια, γέλιο, συγκίνηση και ειλικρίνεια όσον αφορά την πρόθεση μας κι αυτό που πιστεύουμε ότι είναι ο Αριστοφάνης σε σχέση με την παράδοση μας. Τιμούμε το έργο του Αριστοφάνη και οι όποιες επεμβάσεις έχουν γίνει με πολύ σεβασμό, κόπο και καλή διάθεση. Βασιζόμαστε στη μετάφραση του Κώστα Γεωργουσόπουλου, αλλά η δραματουργική επεξεργασία φέρνει το έργο πιο κοντά μας, ώστε να αφορά και τα σημερινά πράγματα, χωρίς να γίνονται αναφορές χυδαίες ή πρόστυχες. Δεν λέμε ονόματα για να μην ακυρώσουμε το κείμενο και την εποχή του, αλλά αναφερόμαστε σε θέσεις και πόστα που είναι ανάλογα. Συνέχεια →
