Σύμφωνα με το ιταλικό ειδησεογραφικό πρακτορείο ‘Ανσα, ο επί επτά φορές Ιταλός πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεότι, απεβίωσε σήμερα στην Ρώμη. Ο Αντρεότι παρέμεινε στην ενεργό πολιτική επί πενήντα δυο χρόνια, από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι το 1992. Iστορικό στέλεχος της Χριστιανικής Δημοκρατίας, ως υπουργός Εξωτερικών, χαρακτηρίσθηκε από έντονη φιλοαραβική στάση, σε ό,τι αφορά τις εξελίξεις του μεσανατολικού.
Ανέλαβε για πρώτη φορά πρωθυπουργός το 1973. Για τους Ιταλούς, και όχι μόνο, συμβόλιζε τον κατ’ εξοχήν «ανοξείδωτο» πολιτικό για την μακρά παραμονή του στην πολιτική σκηνή. Μια από τις γνωστότερες ρήσεις του ήταν ότι «η εξουσία φθείρει, τελικά, όποιον δεν την διαθέτει». Κατά την δεκαετία του εβδομήντα δέχθηκε σειρά κριτικών για το ότι, σύμφωνα με αναλυτές, δεν εξήντλησε όλα τα περιθώρια διαπραγμάτευσης με στόχο την απελευθέρωση του χριστιανοδημοκράτη γραμματέα ‘Αλντο Μόρο, ο οποίος απήχθη και στην συνέχεια δολοφονήθηκε, το 1978, από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Είκοσι χρόνια αργότερα κατηγορήθηκε για συνέργεια με την μαφία της Σικελίας, για οργανική σχέση με την Κόζα Νόστρα του αρχινονού Τοτό Ριίνα. Οι κατηγορίες, όμως, δεν αποδείχθηκαν ποτέ και δεν οδήγησαν σε καταδίκη του Ιταλού ισόβιου γερουσιαστή.
Στενός φίλος, μεταξύ άλλων, του Χέλμουτ Κολ και του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο Αντρεότι είχε ταχθεί κατά της επανένωσης των δυο Γερμανιών, «δεδομένων των ιστορικών προηγούμενων», προκαλώντας σειρά πολεμικών.
Από τη wikipedia ένα μικρό απόσπασμα του βιογραφικού του:
«Ο Τζούλιο Αντρεότι (Giulio Andreotti) είναι Ιταλός δημοσιογράφος, συγγραφέας και Χριστιανοδημοκράτης πολιτικός. Διετέλεσε Πρωθυπουργός της Ιταλίας τρεις φορές (1972-73, 1976-79, 1989-92), κατηγορήθηκε ότι συνεργάστηκε με τη Μαφία, καταδικάστηκε σε φυλάκιση για το λόγο αυτό, όμως κατόπιν αθωώθηκε. Στην Ιταλία αποκαλείται συχνά Divo Giulio (από το λατινικό Divus Iulius, θεϊκός Ιούλιος, επίθετο που αποδιδόταν στον Ιούλιο Καίσαρα), λόγω της σπουδαιότητας της παρουσίας του στα μεταπολεμικά πολιτικά πράγματα της Ιταλίας»
CAMERA STYLO 