Το Σάββατο 29 Απριλίου 2017 στον κινηματογράφο Αλέκα (Γ’ Ορεινής Ταξιαρχίας 13, Πλατεία Αλεξανδρή, πρώην Γαρδένια, Ζωγράφου) στις 21.00 στο Ραντεβού με τους μεγάλους δημιουργούς στο δήμο Ζωγράφου θα προβληθεί η αριστουργηματική νεορεαλιστική ταινία του Ρομπέρτο Ροσελίνι Γερμανία Έτος Μηδέν (1948) με ελεύθερη είσοδο. Στις 19.00 θα προβληθεί η ταινία του Σταύρου Ψυλλάκη «Άλλος Δρόμος δεν Υπήρχε» (2009). Θα παραβρεθεί ο δημιουργός για συζήτηση με το κοινό.
Την Κυριακή 30 Απριλίου 2017 θα προβληθούν οι ταινίες
19.00 «Διδακτορική Διατριβή» (Tesis, 1996), | Εγχρ.| Διάρκεια: 125΄, του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ. διαβάστε αναλυτικά εδώ
Η Άνχελα ετοιμάζει την διδακτορική της διατριβή με θέμα την οπτικοακουστική βία και ο υπεύθυνος της εργασίας της βρίσκεται νεκρός μια μέρα αφού ανακάλυψε τυχαία μια ταινία. Όταν η Άνχελα και ο συμφοιτητής της ο Τσέμα βλέπουν την ταινία, ανακαλύπτουν ότι σ’ αυτήν βασανίζεται και δολοφονείται μια κοπέλα.
Η ταινία κέρδισε επτά Βραβεία Γκόγια, μεταξύ των οποίων τα καλύτερης ταινίας, καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και καλύτερου ηθοποιού-αποκάλυψη (Fele Martínez).
21.30 «Ένα Πιστόλι σε Κάθε Χέρι» (Una Pistola en Cada Mano, 2012) | Έγχρ. | Διάρκεια: 95′
Ισπανική ταινία, του Σεσκ Γκάι με τους: Χαβιέ Καμάρα, Εντουάρντο Νοριέγκα, Ρικάρντο Ντάριν
Οι πρωταγωνιστές έξι σπονδυλωτών ιστοριών που ξεδιπλώνονται σε διάφορα σημεία της Βαρκελώνης φανερώνουν με γλυκόπικρη διάθεση τις κρυφές πληγές του σύγχρονου σαραντάρη όπως η ανεργία, η ανασφάλεια για το αύριο, η σεξουαλική ανικανότητα, η ενδοοικογενειακή βία και φυσικά η φιλία.
Την καλλιτεχνική επιμέλεια του προγράμματος έχει Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΜΠΙΤΣΟΣ (Σκηνοθέτης, Μοντέρ και Κριτικός Κινηματογράφου) ο οποίος προλογίζει τις ταινίες και μετά από κάθε προβολή συντονίζει τη συζήτηση με το κοινό και τους δημιουργούς.
Κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης συγκεντρώνουμε Τρόφιμα και Φάρμακα για τις ανάγκες του Κοινωνικού Παντοπωλείου και Κοινωνικού Φαρμακείου του Δήμου Ζωγράφου.
ΔΗΜΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
ΝΠΔΔ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ 2017
ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΤΟΣ ΜΗΔΕΝ
Δραματική, 1948 (Α/Μ), 78΄
GERMANIA ANNO ZERO. Ιταλική ταινία του Ρομπέρτο Ροσελίνι, με τους
Έντμουντ Μέσκε, Ερνστ Πιτσάου, Ινγκετράουντ Χιντς.
Ένα μήνυμα ανθρώπινης αδελφοσύνης και επιβεβαίωσης της αξίας του ατόμου, πάνω από τις αγριότητες και την φρίκη του διχασμού μέσα από τις προσπάθειες επιβίωσης ενός μικρού αγοριού στο ερειπωμένο μεταπολεμικό Βερολίνο. Παίζουν: Έντμουντ Μέσκε, Βέρνερ Πίτσαου , Φραντς Κρούγκερ, Μπάρμπαρα Χίντζε, Ινκεντράουντ Χίντζε, Εριχ Γκίνε
Σκηνοθέτης: Ρομπέρτο Ροσελίνι
Σενάριο :Ρ. Ροσελίνι, Κάρλο Λιτσάνι, Μαξ Κόλπεζ
Φωτογραφία :Ρομπέρ Ζιλιάρ
Ντεκόρ: Πιέρο Φιλιπόνε
Μονταζ: Εράλντο ντα Ρόμα
Μουσική : Ρέντζο Ροσελίνι
Παραγωγή:Ιταλίας
Βερολίνο 1947. Ο Ροσελίνι νιώθει την ανάγκη να μιλήσει για τη χώρα που τότε όλοι μισούσαν και δε μπορούσαν να τη δουν παρά μόνο σαν το νικημένο εχθρό.. Δείχνει μια πόλη ισοπεδωμένη, οικογένειες με πένθος βαρύ, τη νεολαία τσακισμένη, αλλά και αρκετούς αμετανόητους ναζί. Ο κόσμος γύρω πεινάει, οι γυναίκες εκδίδονται για να ζήσουνε, συμμορίες από μαυραγορίτες λυμαίνονται την πόλη, φόβος και παράνοια παντού.
Ένα Γερμανός στρατιώτης , ο Καρλ Χάιντς, επιστρέφει στο σπίτι του στην κατεστραμμένη πόλη κι αναζητά την οικογένειά του. Βρίσκει τελικά τον πατέρα του βαριά άρρωστο , τη νεαρή αδερφή του και τον αδερφό του, τον Έντμουντ, που είναι ακόμη παιδάκι.
Ο Καρλ Χάιντς είναι διαλυμένος και ψυχικά άρρωστος , ανίκανος να δουλέψει , σε μια χώρα που έτσι και αλλιώς δεν προσφέρει ευκαιρίες εργασίας. Και το βάρος μεταφέρεται στο παιδί, που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα όπως-όπως, κάνοντας ότι μπορεί για να βοηθήσει την οικογένειά του.
Ένα μικρό παιδί που οι ενήλικες το εγκατέλειψαν μόνο. Ένα παιδί δίχως μέλλον. Ένα παιδί που δηλητηριάζεται από τα κατάλοιπα της παλιάς ιδεολογίας, όταν συναντά τον παλιό του δάσκαλο, έναν αμετανόητο ναζιστή. Και μεταβάλλεται σε ανεύθυνο μικρό τέρας που δηλητηριάζει τον ανήμπορο πατέρα του κι εξωθείται στο τέλος στο απόλυτο αδιέξοδο..
Το τελευταίο μέρος της ταινίας, με τη φυγή του μικρού Εντμουντ, που αναζητεί καταφύγιο και τελικά αυτοκτονεί, ανήκει στις κορυφαίες στιγμές του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Στο πρόσωπο του αντικατοπτρίζεται μια ολόκληρη χώρα που παρέσυρε και παρασύρθηκε στην καταστροφή βιώνοντας την ενοχή για το παρελθόν και τον πόνο για το παρόν. Μια χώρα που προσπαθεί να ορθοποδήσει στην πιο αβέβαιη καμπή της ιστορίας της, στο έτος μηδέν.
Κριτική από το Cine.gr:
Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2005
Γύρω στις αρχές της δεκαετίας του ’40, το 1942 για την ακρίβεια, οι κριτικοί ανά την Ευρώπη θα έβλεπαν το «Ossessione» του Luchino Visconti ως τον προάγγελο μιας νέας γραφής, που αναγκαζόταν να επαναδιατυπώσει την αισθητική προσέγγιση της κινηματογραφικής αλήθειας. Οι εντυπώσεις ήταν σπερματικές, καθώς η μεγάλη αποκάλυψη θα περίμενε τρία χρόνια ακόμα: η «Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη» σηματοδότησε την γέννηση του όρου «νεορεαλισμός», πατριάρχες του οποίου υπήρξαν ο Rossellini, ο Visconti και ο De Sica.
Από κει και πέρα, αρχίζει το χάος των ατέρμονων θεωρητικών συζητήσεων. Ποια ήταν η πλέον σημαίνουσα υφή του φαινομένου; Ο νεορεαλισμός ξεκίνησε ως μια διαδικασία απόδρασης από τη μουσολινική αισθητική της Cinecitta, για να αποκτήσει στη συνέχεια πολιτικά, οντολογικά και μεταφυσικά πλοκάμια. Πώς να οριοθετήσει κανείς τις θεμελιώδεις αρχές του, όταν μάλιστα κανένας από τους αντιπροσωπευτικότερους δημιουργούς του –με εξαίρεση τον Cesare Zavattini, μόνιμο σεναριογράφο του De Sica- δεν δέχτηκε να υπαχθεί κάτω από αυτήν ταμπέλα (πόσο μάλλον να κωδικοποιήσει ένα ιδρυτικό μανιφέστο); Εντελώς συνοπτικά, οι βασικές φιλμικές στρατηγικές του νεορεαλισμού ήταν τα επιτόπια γυρίσματα, η ανάμειξη επαγγελματιών ηθοποιών με ερασιτέχνες, μια πλοκή που μοιάζει να προκύπτει συμπτωματικά και μια ευρεία χρήση γενικών πλάνων στο στιλ των επικαίρων της εποχής. Ωστόσο, ακόμα και ο σκληρός πυρήνας των νεορεαλιστικών ταινιών (εκτιμώνται στις 16) παρουσιάζουν αρκετές παρεκκλίσεις από τις λειτουργικές αρχές της σχολής.
Ο Rossellini, αυτός ο μέγας ηθικολόγος και καθολικός του νεορεαλισμού, παρουσιάζει με το «Γερμανία έτος μηδέν» τις πρώτες αποσχιστικές τάσεις από ένα ορμητικό κινηματογραφικό ρεύμα που έτεινε να παγιωθεί σε δόγμα. Το εισαγωγικό του σημείωμα ήδη προϊδεάζει τον θεατή με τρόπο διττό: επιβεβαιώνοντας τις ίσες αποστάσεις της αφήγησής του, αλλά και την ίδια τη ρεαλιστική παρατήρησή του ως μια κατασκευασμένη ματιά. Επίσης, η ευχή μιας καλύτερης τύχης για τους νέους στο μέλλον, σε συνδυασμό με τα συνεχή τράβελινγκ σε ερείπια, λειτουργούν ως οριστική προεξόφληση του τραγικού τέλους όταν συναντούν για πρώτη φορά το νεαρό ήρωα: ανάμεσα σε άλλους εξαθλιωμένους βερολινέζους, ο 12χρονος Έντμουντ σκάβει έναν τάφο –τον τάφο του θα ’λεγε κανείς.
Το ξετύλιγμα του σελιλόιντ θα μας αποκαλύψει την περιπλάνηση του Έντμουντ σε ένα τοπίο σεληνιακό, όπου είναι φύσει αδύνατο να φυτρώσει η ελπίδα. Ο Rossellini χρησιμοποιεί τον ήρωά του ως τον καθρέφτη ενός προφανούς ηθικού τέλματος, για να στήσει τελικά την χαρακτηρολογία του εφήβου στα ίδια θεμέλια. Την ίδια στιγμή, αντιπαραβάλλει στις σκηνές ανοιχτού χώρου τη συνύπαρξη της οικογένειας σε ένα νεκροταφείο ζωντανών, μετατρέποντας τα μέλη της σε σύμβολα της μεταπολεμικής Γερμανίας: η κατάσταση του πατέρα προσδίδει τη συνεχή αίσθηση του ψυχορραγήματος, ο εγκλωβισμός του γιου σχεδόν προοιωνίζει το συλλογικό σύνδρομο που κληροδότησε το Γ’ Ράιχ, ενώ η κόρη είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας της γυναικείας εκπόρνευσης.
Τα συστατικά της βαθμιαίας απόδρασης του Rossellini από τα στεγανά του νεορεαλισμού έγκεινται κυρίως σε μια εντονότερη δραματοποίηση του υλικού του, σε μια διαφορετική αντίληψη ως προς την χρήση των φιλμικών χρόνων και του ντεκουπάζ, κι όλα αυτά διαποτισμένα από την κατευθυντήρια γραμμή του εισαγωγικού σημειώματος. Η τελική ευθεία του μικρού ήρωα προς το αδιέξοδο είναι ένα συγκλονιστικό συνταίριασμα με τον κινηματογραφικό ψυχολογισμό. Αυτή ακριβώς η φυγή σε μια γραφή άλλου είδους δεν είναι παρά η άλλη όψη της ανάγκης για φυγή από το μηδέν, η οποία θα επανεγγραφεί στο φινάλε της «Κραυγής». Κάπως έτσι ο Rossellini κουκουλώνει ακόμα και τα επιμέρους αμήχανα σημεία της γραφής του, που υστερεί σε ακρίβεια και ροή π.χ. από έναν «Κλέφτη ποδηλάτων».
Βαθμολογία: 8.5/10
Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cineυρωπαϊκόν)
http://cine.gr/
CAMERA STYLO 