Θεατρική Στήλη Ειμαρμένη￨ Μαρία Μπανιά: «… ας ξεσηκωθούμε!». Συνέντευξη: Ελίνα Καρδιακού, θεατρολόγος.

22/04/2022

Η θεατρική στήλη Ειμαρμένη έχει τη χαρά να φιλοξενεί την θεατρολόγο και υγειονομικό σε αναστολή Μαρία Μπανιά σε μία εφόλης της ύλης συνέντευξη για την κατάσταση στο χώρο του θεάτρου και της υγείας εν μέσω πανδημίας. Είναι πραγματικά ευχής έργον όταν έχει κανείς την ευκαιρία για μία τόσο ουσιαστική εκ βαθέων συζήτηση. Με δεδομένο ότι βαίνουμε πλέον προς το τέλος της τρέχουσας καλλιτεχνικής περιόδου, η συζήτηση αυτή αποκτά απολογιστικό χαρακτήρα. Στο κείμενο γίνεται επίσης ιδιαίτερη αναφορά στους απεργούς πείνας υγειονομικούς. Μετά από 33 μέρες απεργίας πεινάς και αφού κατάφεραν να ενισχύσουν των αγώνα τους και να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο για τα δίκαια αιτήματά τους οι απεργοί αποφάσισαν να συνεχίσουν τις μαραθώνιες κινητοποιήσεις τους με άλλους τρόπους. Η συνέντευξη δόθηκε πριν από αυτή την εξέλιξη. Απολαύστε τη.

Το φαινόμενο των διακρίσεων που έχει εξελιχθεί σε μάστιγα στις μέρες μας δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στο χώρο του θεάτρου. Η πρόθεση της πολιτείας να δημιουργήσει αμιγείς και μεικτούς χώρους (αρχικά στην εστίαση) ήταν γνωστή ήδη από το καλοκαίρι. Παρόλα αυτά οι άνθρωποι του θεάτρου δεν αντέδρασαν ούτε τότε ούτε το Σεπτέμβρη, που εφαρμόστηκε το μέτρο αυτό στο θέατρο, ούτε το Νοέμβρη, που υπήρξε ολοκληρωτικός αποκλεισμός ενός μέρους των θεατών από τις παραστάσεις. Πώς το εξηγείς αυτό;

Στην πραγματικότητα και όπως νιώθω τα πράγματα, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αναλύοντας όμως τα γεγονότα και πηγαίνοντας πίσω, στην αρχή των περιορισμών, δεν γίνεται να μην αναφέρουμε ότι, οι πρώτοι που ανέστειλαν τη λειτουργία τους ήταν οι χώροι διασκέδασης και μαζί με αυτούς έκλεισαν και τα θέατρα. Μάλιστα στη προσπάθεια μου να θυμηθώ με ακρίβεια τις ημερομηνίες που επιβλήθηκαν οι πρώτοι περιορισμοί, ανέτρεξα στο διαδίκτυο και μαζί με τις ημερομηνίες, ανακάλυψα ότι, στο Βικιπαίδεια αναφέρει πως οι περιορισμοί επιβλήθηκαν, επειδή οι πολίτες ΔΕΝ τηρούσαν τα μέτρα! Στην αφηγηματική κυβερνητική ιστορία έχει γραφτεί ότι, ο πολίτης (ξέρετε αυτός που δεν είχε κοινωνική ευθύνη), ο ανυπάκουος πολίτης, ευθύνεται για τους περιορισμούς και αυτό στις 10 Μαρτίου 2020, κατά την περίοδο που ακόμα και οι πιο «ανυπάκουοι» είχαμε θορυβηθεί. Καταλαβαίνετε δε πόσο σοβαρό είναι που αυτό αναγράφεται στο Βικιπαίδεια. Για εμάς τους θεατρολόγους που ερευνούμε την ιστορία προκειμένου να αναβιώσουμε κατ’ ελάχιστο μια θεατρική παράσταση, αναφορές σαν κι αυτή αποτελούν τεκμήριο. Τώρα όμως που ζούμε τα γεγονότα, γνωρίζουμε ότι πρόκειται για κατάφορα ψεύδη! Εύχομαι να είχαμε φερθεί στις θεατρικές παραστάσεις με εντιμότερο τρόπο.

Προσωπικά χρειάστηκα 15 μέρες σκληρού lockdown για να λειτουργήσει ο δικός μου εσωτερικός μηχανισμός λογικής αλληλουχίας γεγονότων και να μην καταπιώ αμάσητο το τυράκι της κοινωνικής ευθύνης και του κακού παιδιού, αφού γνωρίζω όχι μόνο το ποια είμαι, αλλά και τα δικαιώματα μου και τις υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στον πολίτη. Σε κανένα σημείο δεν συμπίπτουν με τις λέξεις «κλείδωμα κάτω». Θεωρώ ότι αυτό είναι το κέντρο στην ανοχή που επέδειξε ο καλλιτεχνικός κόσμος στο καθεστώς των αποκλεισμών. Τους απέκλεισαν πρώτους. Πανικοβλήθηκαν, φοβήθηκαν – δεν υπήρχε πραγματική ενημέρωση, μόνο φόβος και κρουσματολαγνεία. Έπειτα ο φόβος της οικονομικής εξόντωσης που για τον καλλιτέχνη και μάλιστα του θεάτρου είναι πάντα εκεί, κρεμόταν συνεχώς από πάνω τους. Επιμένω ότι η κατάσταση που μας επιβλήθηκε είναι ένα τεράστιο ψυχολογικό πείραμα και κάποτε οι επιστήμονες της ψυχολογίας θα μας ευγνωμονούν. Καταληκτικά λοιπόν πιστεύω πως ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να είναι το κακό παιδί, όσο κι αν ιστορικά έχει επιβαρυνθεί με αυτή τη κατηγορία, ένας λόγος παραπάνω να μην αντέχει αυτό το βάρος. Μπορεί να «μπαίνει» για λίγο σε αυτό το ρόλο, αλλά δεν μπορεί να «είναι». Έχει τόσο προμετωπίδα την επιβεβαίωση και ανάγκη το χειροκρότημα, που αυτό εν τέλει να καθίσταται αδύνατον.

Το βασικό επιχείρημα που προβαλλόταν για να υποστηρίξει τη λειτουργία των θεάτρων ως αμιγών χώρων ήταν η προστασία της Δημόσιας Υγείας. Ωστόσο το υγειονομικό πρωτόκολλο που εφαρμόζεται στα θέατρα έχει καταρριφθεί εδώ και μήνες ως αναποτελεσματικό από το ίδιο το ΣΕΗ με σχετική ανακοίνωση. Θα περίμενε κανείς ότι μετά από αυτή την εξέλιξη οι άνθρωποι του θεάτρου θα κινητοποιούνταν ώστε το αναποτελεσματικό αυτό πρωτόκολλο να καταργηθεί αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Πώς το εξηγείς αυτό;

Τα τελευταία δυο χρόνια ζήσαμε πολλά. Έχουν ειπωθεί για τους λογικά σκεπτόμενους δια στόματος Πρωθυπουργού οι ορισμοί, «ψεκ», «ανυπάκουος», έχουμε ήδη φάει με το κουταλάκι του γλυκού την κοινωνική ευθύνη. Έχουμε βομβαρδιστεί με ασυμπτωματικά κρούσματα, θετικά τεστ, αρνητικά pcr, μάσκες διπλές, μάσκες τριπλές, ffp, kn95, ανοιχτά περίπτερα, καθιστός δεν κολλάς, όρθιος κολλάς, στα ΜΜΜ δεν κολλάς, αλλά στο δρόμο μόνος σου κολλάς κτλ, κτλ. Είναι όλα αυτά τόσο αντιφατικά μεταξύ τους, τόσο ακατανόητα, τόσο αλληλοσυγκρουόμενες οι κυβερνητικές εντολές, που δεν γνωρίζω ποιος λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί, αφενός να κατανοήσει, αφετέρου να εκτελέσει. Έτσι φτάσαμε στο απίθανο σημείο, που όλα πλέον είναι φανερά μπροστά στα μάτια μας, το αφήγημα της αποτελεσματικότητας των μέτρων, των μασκών και των εμβολίων έχει καταρριφθεί κι όμως όλοι έμειναν στη πρώτη εντολή, που επιβάλει μέτρα κι άλλα μέτρα και περαιτέρω μέτρα. Έτσι λοιπόν και οι καλλιτέχνες διαδηλώνουν ζητώντας περαιτέρω μέτρα προστασίας στους χώρους διασκέδασης, για να μείνουμε ασφαλείς, να μείνουμε ανοιχτοί, να μείνουμε όρθιοι. Δωρεάν μαζικά επαναλαμβανόμενα τεστ. Επιπλέον rapid test πριν την παράσταση και βέβαια αιτήματα επιδομάτων ζητά το ΣΕΗ. Ζητά αυτά γιατί είναι ένα συνδικαλιστικό όργανο. Ασχολείται με τα εργασιακά, ενδιαφέρεται να κρατήσει το μαγαζί ανοιχτό, τους υπαλλήλους ταϊσμένους. Διαβάζοντας τις ανακοινώσεις του ΣΕΗ, λυπάμαι που το λέω και χωρίς διάθεση κριτικής, μια απλή παρατήρηση κάνω, βλέπω κοπιαρισμένα και πατενταρισμένα αιτήματα όπως αυτά δίνονται από τα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, αναλόγως τη χρονική περίοδο σε συνεργασία με τη κυβερνητική βούληση. Μισοκλείνω τα αυτιά και ακούω τα συνθήματα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ βγαλμένα απ΄ το ντουλάπι των αιτημάτων. Λίγο ξεσκόνισμα, λίγο συγύρισμα και είστε έτοιμος! Μα και τι άλλο να πει ένας σύλλογος όταν τον έχουν φορτώσει και τόσα σκάνδαλα ηθικού περιεχομένου; Τολμάει; Κάπως έτσι δεν μιλάνε και άλλοι σύλλογοι. Δικαστικοί, δικηγορικοί κτλ.

Ένα άλλο επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε υπέρ των αμιγών χώρων ήταν το οικονομικό. Οι άνθρωποι του θεάτρου ανέμεναν ότι η μεγαλύτερη δυνητική πληρότητα στους αμιγείς χώρους (η οποία μάλιστα ανέβηκε από το 85 στο 100%) θα τους εξασφάλιζε καλύτερες οικονομικές συνθήκες εργασίας. Ωστόσο το αναποτελεσματικό υγειονομικό πρωτόκολλο που εφαρμόστηκε είχε ως αποτέλεσμα η κατάσταση στα θέατρα με τα κρούσματα να ξεφύγει εκτός ελέγχου και οι παραστάσεις να αναβάλλονται η μία μετά την άλλη είτε λόγω κρουσμάτων είτε λόγω έλλειψης θεατών. Έτσι, η αξιακή κρίση γρήγορα έγινε και οικονομική. Η επιλογή των αμιγών χώρων τελικά δεν δικαιώθηκε. Πιστεύεις ότι το πάθημα θα γίνει μάθημα ή θα συνεχιστεί και την επόμενη σεζόν η ίδια αδιέξοδη πορεία;

Τα παθήματα γίνονται μαθήματα, μόνο όταν κατανοηθεί σε βάθος ποιό ακριβώς ήταν το πάθημα και τι προκάλεσε. Είναι επιβεβλημένη μια αυτοκριτική, μια κατανόηση της συνθήκης που σε οδήγησε στις πράξεις που έκανες και τέλος με γενναιότητα να αναλάβεις εκείνη την έρημη, τη χιλιοβιασμένη, ατομική σου ευθύνη. Επομένως το πάθημα είναι δυνατόν να γίνει μάθημα. Ας το ευχηθούμε.

Στις δημόσιες τοποθετήσεις τόσο μεμονωμένων καλλιτεχνών όσο και φορέων που δραστηριοποιούνται στο χώρο του θεάτρου το ζήτημα των διακρίσεων συχνά είτε αποσιωπάται πλήρως είτε αναφέρεται παρενθετικά σαν να πρόκειται για ένα ζήτημα ήσσονος σημασίας. Πώς εξηγείς αυτή τη στάση;

Παρατηρώ στο χώρο του θεάτρου την τάση ωραιοποίησης των καταστάσεων. Βλέπω στον καλλιτέχνη την ικανότητα αναδημιουργίας της καθημερινότητας, από το πεζό και κυνικό, σε κάτι ελκυστικότερο. Αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου. Ο ηθοποιός ενδύεται κάποιον άλλον και μέσω αυτού εκτίθεται. Μέσω κάποιου άλλου είτε μισολέει, είτε παραλέει αυτό που θα έλεγε από μόνος του. Υπάρχει μια αδυναμία του προσώπου να εκφραστεί στη γειωμένη του μορφή. Αυτή της πεζής και ταυτόχρονα σκληρής καθημερινότητας. Στα πλαίσια αυτής της ωραιοποίησης, της σχηματισμένης εικόνας του διασκεδαστή, του διανοούμενου, του αποστασιοποιημένου, του αποτραβηγμένου από τα καθημερινά, φαίνεται να χωράνε τέτοιες χλιαρές τοποθετήσεις. Η κριτική άλλωστε κρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι του καλλιτέχνη. Είδαμε και την περίπτωση του ενός και μοναδικού ηθοποιού που ενώ είχε προειδοποιήσει πως δεν θέλει να παίξει σε χώρο που να διαχωρίζει τους θεατές, όταν έκανε πράξη τη πρόθεση του, πόσο αυτός διασύρθηκε στα Μέσα. Παρακολουθήσαμε σε ζωντανή μετάδοση εκείνη την εικόνα του «τεντιμπόη» που του ξύριζαν το κεφάλι, του κρέμαγαν τη ταμπέλα και τον γυρόφερναν από κανάλι σε κανάλι κι από εκπομπή σε εκπομπή να τον δουν όλοι. Να τον γιουχάρουν, να τον φτύσουν, κάποιοι να τον λυπηθούν αλλά και κάποιοι να τον θαυμάσουν για το κουράγιο του να κάνει αυτό που επιβάλλει η καρδιά του. Δεν είναι εύκολο να λες τη γνώμη σου στα καθεστώτα. «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Θα υπάρξουν και τολμηροί, αλλά πάντα αυτοί ήταν λίγοι.

Εκτός από το χώρο του θεάτρου δραστηριοποιείσαι και στο χώρο της υγείας και ανήκεις σε ένα κίνημα, το κίνημα των υγειονομικών σε αναστολή, που εδώ και μήνες αγωνίζεται ανυποχώρητα ενάντια στις διακρίσεις. Όλοι σας αγωνίζεστε με τεράστιο προσωπικό κόστος σε όλα τα επίπεδα. Πώς αποφάσισες να συμμετάσχεις σε αυτόν τον αγώνα;

Στο πρώτο lockdown μου πήρε περίπου 15 μέρες να συνειδητοποιήσω το εξής: Ως ενεργός πολίτης, ψηφίζω κάποιον και τον εξουσιοδοτώ να μεριμνήσει για μένα, τόσο για την καθημερινότητα μου, όσο και να επιληφθεί μιας κρίσεως που πιθανά θα προκύψει. Ο πολίτης καλείται να πληρώσει φόρους, ώστε να χρησιμοποιεί το σύστημα υγείας, να του παρέχεται μια στοιχειώδης παιδεία και ασφάλεια. Καλείται να ακολουθεί κάποιους κανόνες, ώστε να ζει αρμονικά σε μια συντεταγμένη κοινωνία. Περάσαμε επαναστάσεις και επαναστάσεις, χύθηκε αίμα και μελάνι για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έτσι απαιτώ σε μια υγειονομική κρίση, αυτός που έχει εξουσιοδοτηθεί πλειοψηφικά να πράξει με γνώμονα την υγεία του πολίτη και να ενισχύσει τη Δημόσια Υγεία, να διευκολύνει τη πρόσβαση του πολίτη στις δομές υγείας και με ένα λόγο να παράσχει φάρμακα και υπηρεσίες. Σε καμία περίπτωση δεν ψήφισα κάποιον να με κλειδαμπαρώσει μέσα, απειλώντας με και εκφοβίζοντας με για δυο κι άλλες δυο κι άλλες δυο κρίσιμες εβδομάδες. Ούτε βέβαια για έναν αναπνευστικό ιό, να προσλάβει αστυνομικούς να με ελέγχουν αν πήγα το σκύλο μου βόλτα ή αν πήγα στη γιαγιά μου ή αν πλένω τα χέρια μου. Από τότε ένιωσα να μου αφαιρούνται οι ελευθερίες μου, ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ και ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ της κρίσης που παρουσιάστηκε και από τότε έψαχνα τον πρώτο που θα ξεσηκωθεί, ώστε να συνταχθώ στο πλευρό του. Ποιος να μου το λέγε!

Όσο περνάει ο καιρός ο αγώνας των υγειονομικών γίνεται όλο και περισσότερο γνωστός στον κόσμο και οι δράσεις σας βρίσκουν μεγάλη ανταπόκριση. Αντίθετα φορείς και κινήματα που σε άλλες περιπτώσεις έχουν δείξει πολύ γρήγορα αντανακλαστικά, εδώ και μήνες απέχουν σταθερά. Πώς σχολιάζεις αυτή την επιλεκτική ευαισθησία;

Σχεδόν αμέσως μετά τη 1η Σεπτεμβρίου που τεθήκαμε σε αναστολή, αυθόρμητα μαζευτήκαμε κάποιοι υγειονομικοί, ώστε να συσταθούμε σε ένα σώμα και από κοινού να δράσουμε τόσο σε κινηματικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο ενημέρωσης του κόσμου. Στην αρχή ξεκινήσαμε 21 Δομές Υγείας Αττικής / Νοσοκομεία και το Εκαβ Αθηνών. Σήμερα είμαστε 38. Αυτό που πρώτο είχαμε να παλέψουμε ήταν να τινάξουμε από πάνω μας τη βαριά ταμπέλα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας μας είχε κρεμάσει. Ψεκασμένοι. Αποφασίσαμε από κοινού τη διαλεκτική που θα χρησιμοποιούμε, ώστε να πείσουμε σιγά σιγά και έναν έναν τους ανθρώπους που ερχόμαστε σε επαφή, ότι δεν είμαστε «ψεκασμένοι» – ότι κι αν σημαίνει αυτό – αλλά επιστήμονες υγείας, με εξειδίκευση και εμπειρία καθένας στο αντικείμενο του. Ένα μικρό παράδειγμα αυτού που αντιμετωπίσαμε. Την πρώτη φορά που μαζευτήκαμε στο Πάρκο Ελευθερίας και κάναμε την πορεία μας προς το Σύνταγμα για να καταλήξουμε στο Μοναστηράκι (καθιερώθηκε αυτή η διαδρομή για μεγάλο χρονικό διάστημα), οι αστυνομικοί που κλήθηκαν στο σημείο για περιφρούρηση της πορείας μας, ήταν εχθρικοί, εριστικοί και απαξιωτικοί. Σήμερα, εφτά μήνες μετά, χαιρετιόμαστε μαζί τους με χαμόγελα, με κάποιους πολύ εγκάρδια και ορισμένοι δεν κρύβουν την αγανάκτηση τους για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Έχουμε βοηθήσει αστυνομικούς που κατέρρευσαν, διαδηλωτές που λιποθύμησαν, δώσαμε δωρεάν συμβουλές σε αστυνομικούς που είχαν θέματα υγείας, σε πολίτες, όλα αυτά δεν πέρασαν απαρατήρητα από τους «φρουρούς» μας. Δεν είμαστε οι κλασικοί διαδηλωτές. Τους είναι ξεκάθαρο πως είμαστε αδικημένοι και χωρίς κανένα λόγο- που να βγάζει ένα υποτυπώδες νόημα -εκτός της εργασίας μας. Έπειτα και κάτι ακόμα, ένα από τα συνθήματα που λέγαμε στην αρχή (δουλεύουμε πολύ πάνω στα συνθήματα, γιατί θέλουμε σε σύντομο χρόνο να παρουσιάζουμε μια προβληματική), ήταν το «το τείχος ανοσίας είναι παραμύθι, ο εμβολιασμένος κολλάει-μεταδίδει». Στην αρχή μας έβριζαν, τώρα όμως ξέρουν ότι έχουμε δίκιο και μόνο από εμάς άκουγαν αυτή την αλήθεια. Θέλω να πω ότι η πολιτική διαχείριση της πανδημίας, η οποία έχει ονοματεπώνυμο, συστηματικά στοχοποίησε όποιον σήκωσε ανάστημα ή εξέφρασε μια αντίθετη άποψη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αδρανοποιηθούν τα αντανακλαστικά των περισσοτέρων. Κοιμήθηκαν συνειδήσεις, ναρκώθηκαν αξίες, ιδεολογίες, πεποιθήσεις. «Φόβος, πειθαρχία και καταστολή, αυτό δεν είναι υγεία, είναι φυλακή». Σε αυτή τη φυλακή του νοός μπήκε η κοινωνία. Νομίζω όμως πως με αργό, αλλά σταθερό ρυθμό βγαίνει από εκεί, ενώ μπορώ να περηφανευτώ ότι έχουμε βάλει και εμείς το λιθαράκι μας να κινηθεί ο κόσμος προς αυτή τη κατεύθυνση.

Οι φορείς και τα κινήματα, δεν είναι άψυχα όργανα, αποτελούνται από ανθρώπους. Οι άνθρωποι αυτοί φοβήθηκαν, πείστηκαν, υπάκουσαν και ακολούθησαν τη δοσμένη κατεύθυνση ως μονόδρομο. Μεγάλη νίκη αποτέλεσε για μένα η ομιλία Προέδρου Συλλόγου Εργαζομένων μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας όταν ανέφερε μεταξύ άλλων «φάγαμε το τυράκι του υποχρεωτικού εμβολιασμού και τώρα κινδυνεύουμε να πιαστούμε στη φάκα της ιδιωτικοποίησης του Ε.Σ.Υ. Συγχαρητήρια στους ανεμβολίαστους συναδέλφους ή απλούστερα στους συναδέλφους, που ανέδειξαν το πρόβλημα και μας δείχνουν το δρόμο της διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας». Επικό.

Σε σχέση με την επιλεκτική ευαισθησία σκέφτομαι ότι, είναι ευκολότερο να σταθείς στο πλευρό κάποιου που σήμερα τον αγαπάς κι αύριο δεν τον ξέρεις, από το να σταθείς δίπλα σε κάποιον που μαζί του θα λοιδορηθείς και εσύ, θα χαρακτηριστείς, θα απομονωθείς, θα εκδιωχθείς και στο τέλος είναι αβέβαιο αν ποτέ δικαιωθείς.

Εδώ και μήνες δέχεστε μία λυσσαλέα επίθεση από την πολιτεία αλλά ο αγώνας σας αντί να κάμπτεται, ενισχύεται. Μάλιστα ορισμένοι υγειονομικοί από τις 21 Μαρτίου έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας. Πώς σχολιάζεις το γεγονός ότι σε μία χώρα που θέλει να λέγεται δημοκρατική κάποιοι συνάνθρωποί μας αναγκάζονται να καταφύγουν σε απεργία πείνας προκειμένου να υπερασπίσουν το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση και την αξιοπρεπή διαβίωση;

Η απεργία πείνας είναι η ύστατη πράξη διαμαρτυρίας ενός ανθρώπου. Αν ψάξει κανείς τις αναφορές σε απεργίες πείνας, θα διαπιστώσει πως όλα τα πρωτοκόλλα διαχείρισης περιστατικού, αφορούν είτε φυλακισμένους, είτε πρόσφυγες σε δομές κράτησης. Αυτό συμβαίνει γιατί σε συνθήκες στέρησης όποιου άλλου δικαιώματος και μέσου διεκδίκησης δικαιωμάτων, το μόνο όπλο του ανθρώπου είναι αυτό το ίδιο το σώμα του, αφού στερείται και τα ελάχιστα της ελευθερίας του. Όπως αναφέρεις η χώρα μας, θέλει να λέγεται δημοκρατική, αυτό όμως δε σημαίνει πως πράγματι είναι. Είμαστε φυλακισμένοι και δεμένοι πισθάγκωνα, αφού εδώ και εφτά μήνες μας έχει επιβληθεί η ποινή της αναστολής εργασίας, με πλήρη στέρηση μισθού, χωρίς ασφαλιστική κάλυψη, με ρητή απαγόρευση εργασίας οπουδήποτε αλλού και περαιτέρω μας επιβλήθηκαν εννέα ακόμα μήνες αναστολής με τους ίδιους όρους. Σε μια χώρα που το ανώτατο δικαστήριό της το θεωρεί αυτό «Συνταγματικά ανεκτό», την ίδια στιγμή που υπάρχει καταδικασμένος για παιδεραστία, δημόσιος υπάλληλος, που λαμβάνει στη φυλακή τον μισό μισθό του, οι λόγοι περί δημοκρατίας περιττεύουν. Άξιο να σημειωθεί δε, είναι ότι αυτά όλα μας επιβλήθηκαν με σκοπό να προστατευτεί η υγεία μας! Επομένως είμαστε πράγματι φυλακισμένοι και μάλιστα κλεισμένοι στην απομόνωση. Προσωπικά θεωρώ ότι αγωνιστές, όπως οι απεργοί πείνας, τόσο αποφασισμένοι για αγώνα, είναι χρησιμότεροι υγιείς και δυνατοί στο πόλεμο κατά της τυραννίας, ωστόσο κατανοώ το μηχανισμό σκέψης που τους οδήγησε σε αυτή τη πράξη και σε κάθε περίπτωση αξίζουν μόνο το σεβασμό.

Σύμφωνα με τις επίσημες εξαγγελίες της κυβέρνησης οδηγούμαστε σε χαλάρωση των μέτρων αντιμετώπισης της πανδημίας και αναστολή κάθε είδους πιστοποιητικών. Παρόλα αυτά οι υγειονομικοί εξακολουθούν να βρίσκονται σε αναστολή εργασίας επειδή δεν διαθέτουν τα πιστοποιητικά που θα ανασταλούν! Ποιο είναι το μήνυμα που έχεις να στείλεις στους υπεύθυνους αυτού του παραλογισμού;

Στους υπευθύνους δεν έχω να στείλω κανένα μήνυμα. Δεν πιστεύω ότι αυτά τα μηνύματα διαβάζονται κι αν διαβάζονται λίγο λαμβάνονται υπόψη. Καλώ όμως τον συνάνθρωπο, όσο αυτός κι αν φοβήθηκε, αν εκβιάστηκε, αν πείστηκε για την ορθότητα των μέτρων που λήφθηκαν, να δει καθαρά πως αποδεδειγμένα πλέον δεν πέτυχαν κανέναν από τους στόχους που επικαλέστηκαν ότι υπηρετούν. Ας κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια κι ας δούμε το προφανές: οι αποφάσεις που πάρθηκαν δεν είχαν στόχο τη Δημόσια Υγεία. Αντίθετα είχαν στόχο τη διάλυση της, είχαν στόχο την αποξένωση με σκοπό το διαμελισμό της κοινωνίας, ώστε έτσι κομματιασμένοι να μην αντιδράσουμε στην επικείμενη φτωχοποίηση και χειραγώγηση. Με ένα λόγο, έστω και έτσι διαμελισμένοι, φτωχοποιημένοι, απαξιωμένοι, μην έχοντας τίποτα άλλο να χάσουμε… ας ξεσηκωθούμε!