Με δικά τους κομμάτια: «Αλλεργία στις δεσμεύσεις», «Βίκυ», «Αν σου λείπει ο αέρας», «The boot» και «Risesup» από την Joanna Drigo, «(Συνένοχος στην) Κρέπα», «(Αλλά εγώ θα πάω για) Δουλειά», «(Η πάντα διαθέσιμη) Νεράιδα», «Αργεί να ξημερώσει», «Scrooge McDuck» από τη Μάρω Μαρκέλλου
αλλά και διασκευές: Pixies, Divinyls, Φοίβος Δεληβοριάς, Gabriella Cilmi, Vaya Con Dios, Λεωνίδας Μπαλάφας, Bebe, PJ Harvey, Κωστής Μαραβέγιας, και Alesha Dixon είναι μερικοί μόνο από τους καλλιτέχνες των οποίων τα τραγούδια ερμηνεύουν μοναδικά οι δύο νεαρές ταλαντούχες τραγουδοποιοί. Ξεκίνησαν γύρω στις 11 και συνέχισαν ακούραστα, με όρεξη και πάθος έως τις 2.30. Με διαφορετικό ροκ στυλ και ύφος αλλά άψογα συνδυασμένες και εναρμονισμένες, εκφράζουν ιδανικά στα τραγούδια τους τους πόθους κυρίως των νέων ανθρώπων που ήδη τις έχουν “αγκαλιάσει” . Είναι σίγουρο ότι στο άμεσο μέλλον όχι μόνο το νεανικό αλλά και γενικότερα το μουσικόφιλο κοινό θα δώσει ανενδοίαστα “ψήφο εμπιστοσύνης” στις δύο τολμηρές και μοντέρνες τραγουδοποιούς αλλά και αυθεντικές φωνές, που “παίρνοντας τον αέρα” σταδιακά και της σκηνής θα προσφέρουν όλο και μεγαλύτερες και ποιοτικότερες συγκινήσεις σε όσους θα έχουν την τύχη να τις ακούσουν live ή από cd.
Εμείς ως CameraStylo Online & artD TV δίνουμε χωρίς να ρισκάρουμε το παραμικρό, από τώρα την τυφλή “ψήφο εμπιστοσύνης μας” στην Joanna και τη Μάρω και θα είμαστε όπου θα καταθέτουν την «για πάντα» νεανική και ευαίσθητη ψυχή τους για να σας φέρνουμε σε επαφή με ότι καινούριο σκαρώνουν.
Ο “συνήθης ύποπτος” artD TV ήταν εκεί και σας μεταφέρει με τρία βίντεο την γεύση και την ατμόσφαιρα μιας γλυκιάς ξεχωριστής ανοιξιάτικης μουσικής βραδιάς στην “Αυλαία” το Σάββατο 24 4 2010. [Κάμερα-Κριτική Παρουσίαση: Γιάννης Καραμπίτσος]
«Κάποιες ώρες γεννιούνται τα όνειρα»…
Έτσι τιτλοφορείται το album της Joanna Drigo. Η νεαρή τραγουδοποιός κάνει το ντεμπούτο της με 11 ιδιαίτερα τραγούδια, 5 από αυτά με αγγλικό στίχο. Τη μουσική, άλλοτε περισσότερο μελωδική και άλλοτε πιο ηλεκτρική, καθώς και τα λόγια υπογράφει η ίδια. Η παραγωγή είναι του Φίλιππου Πλιάτσικα με τον οποίο γνωρίστηκε σε μία οντισιόν κάποιον κοντινό Σεπτέμβρη. Από τότε η Joanna Drigo συμμετέχει στις συναυλίες του…
«Σε μία οντισιόν στον «Σταυρό του Νότου» ανάμεσα στα παιδιά που ήρθαν ήταν και ένα κορίτσι με ένα περίεργο όνομα, Joanna Drigo. Aντί για οποιαδήποτε διασκευή προτίμησε να εμφανιστεί παίζοντας ένα δικό της τραγούδι. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που την άκουσα, κατάλαβα ότι η κοπέλα αυτή είχε πολλά πράγματα να πει. Γι αυτό και αισθάνθηκα την υποχρέωση να προσπαθήσω να βρω ένα βήμα να το κάνει. Είναι μαγικό μέσα στα χιλιάδες πράγματα που μας βομβαρδίζει η εποχή πως κάτι πραγματικά καινούργιο εξακολουθεί να σε πιάνει απ’ το μανίκι και να σε κάνει να το προσέξεις. Δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο. Είμαι σίγουρος ότι αυτό που ένιωσα εγώ ακούγοντας τη φωνή και τα τραγούδια της θα το αισθανθείτε κι εσείς. Το μόνο που έχω να ευχηθώ είναι καλό ταξίδι και καλή ακρόαση!»
Φίλιππος Πλιάτσικας
«Σε μιαν έρημο ζούσα για χρόνια
το νερό μου φαρμάκι πικρό
ο Θεός μου μιλούσε για χιόνια
κι εγώ σώπαινα μήπως σε δω.
Κάποιες ώρες γεννιούνται οι ήρωες
κάποιες ώρες τα όνειρα ζουν
και συ κρύβεσαι πίσω από πόρτες
φως κι αέρας ποτέ μη σε βρουν…
Όταν θα ‘ρθεις εδώ
δεν θα ‘ναι πια κανείς
δίπλα σου θα σταθώ
ως την άκρη της γης.
Δυο σταγόνες χαράς
λουσμένες από φως
μόνο για μια στιγμή»…
(στίχοι: Joanna Drigo – «Κάποιες ώρες γεννιούνται οι ήρωες»)
αποσπάσματα από την συνέντευξη στο Music Corner. διαβάστε όλη την συνέντευξη εδώ
Μusic Corner: Ποιες είναι οι μουσικές επιρροές σου;
Joanna Drigo: Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ η PJ Harvey, η Tori Amos, οι Madrougada, οι Sound Garden, οι Pearl Jam, οι Alice In Chains… Είμαι αυτής της γενιάς.
Μusic Corner: Γράφεις μόνη σου τη μουσική;
Joanna Drigo: Ναι, με βοήθησαν πάρα πολύ όμως και τα παιδιά που παίξαμε μαζί στην ηχογράφηση. Η ηχογράφηση του δίσκου είναι ζωντανή παίζαμε όλοι μαζί εκείνη την ώρα τα κομμάτια μου και ήταν πολύ ευχάριστο.
Μusic Corner: Ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι από το δίσκο;
Joanna Drigo: Νομίζω αυτή την περίοδο είναι το «rises up». Ανά περιόδους όμως αλλάζω.
Μusic Corner: Είναι αλήθεια ότι όταν έχεις αρνητικά συναισθήματα γράφεις καλύτερα;
Joanna Drigo: Ναι, γιατί όταν έχεις θετικά συναισθήματα, δεν κάθεσαι να γράψεις. Βγαίνεις έξω και περνάς καλά! Όταν όμως έχεις κάποια συναισθήματα σε διέγερση, έχεις την ανάγκη να γράψεις
Μusic Corner: Υπάρχουν κομμάτια που έχεις γράψει, ήθελες να μπουν στο δίσκο άλλα δεν τα έβαλες γιατί θεωρείς ότι είναι ακόμα νωρίς για να τα περάσεις στον κόσμο;
Joanna Drigo: Εμένα αυτό δεν με ενδιαφέρει γιατί το κοινό δεν με ξέρει ακόμα οπότε κινούμαι ελεύθερα. Έβγαλα όλα εκείνα που μπορούσα να βγάλω και αυτά με τα οποία ήθελα να συστηθώ.
Μusic Corner: Έχεις και κάποια κομμάτια στο δίσκο σου με ξένο στίχο. Πόσο εύκολο είναι να τα ακούσει το κοινό;
Joanna Drigo: Ακούω περισσότερο ξένη μουσική. Πλέον έχουν ξεκινήσει και γίνονται πολλά ξένα συγκροτήματα στην Ελλάδα.
Μusic Corner: Σου αρέσει αυτό;
Joanna Drigo: Όταν ξεκίνησα, μου άρεσε. Τώρα βρίσκομαι σε μια φάση που μου αρέσει να γράφω ελληνικό στίχο. Ενώ ακούω ξένα και νομίζω πως τραγουδάω καλύτερα σε ξένα, έχει αρχίσει και μου αρέσει να γράφωελληνικά. Γενικά όμως νομίζω πως αν θέλεις να κάνεις ροκ, καλό θα ήταν να το κάνεις σε αγγλικό στίχο με τον οποίο «κουμπώνει» καλύτερα ο συγκεκριμένος ρυθμός. Βέβαια το να καταφέρεις τελικά να γράψεις ελληνικούς στίχους σε ροκ κομμάτι, και να πετύχει, νομίζω πως είναι πολύ σημαντικό. Αυτό είναι και το ευχάριστο για μένα, παρατηρώ πως πολλοί μου λένε θετικές εντυπώσεις για τους στίχους μου και κυρίως τους ελληνικούς!
Μusic Corner: Γιατί αποφάσισες να αλλάξεις το όνομά σου;
Joanna Drigo: Το κανονικό μου όνομα είναι Ιωάννα Δριγκοπούλου. Το έκανα αυτό γιατί μια φίλη μου που επίσης τραγουδάει έκανε MySpace και άλλαξε το δικό της όνομα. Έτσι λοιπόν μου πρότεινε να αλλάξω και το δικό μου και μου άρεσε σαν ιδέα!
Μusic Corner: Δε θα ήθελες να είσαι γνωστή με το δικό σου όνομα;
Joanna Drigo: Το θέμα είναι να είσαι γνωστή με τα κομμάτια σου και όχι να γίνεσαι διάσημη με το όνομά σου.
Στίχοι: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος
Μουσική: Κωστής Μαραβέγιας
Πρώτη εκτέλεση: Κωστής Μαραβέγιας
Ξανάρθες ξημερώματα, πριν σβήσουνε τ’ αστέρια
και, πριν προλάβω να σε δω, με πήρανε αιχμάλωτο, ξανά, τα δυο σου χέρια
Ξανάρθες ξημερώματα, και πάλι μεθυσμένη,
λες και δεν έχει το πρωί για την αγάπη σου στιγμή, και με το φως πεθαίνει…
Δε ζητάω πολλά, όλα αυτά που μου λες στο σκοτάδι,
να τα πεις μια φορά με το φως το πρωί, κι ένα χάδι
Ξανάρθες ξημερώματα, κι όλο και με φιλούσες
κι όλη την ώρα έψαχνα να δω μέσα στα μάτια σου μα εσύ δεν με κοιτούσες
Ξανάρθες ξημερώματα, και πάλι μεθυσμένη,
λες και δεν έχει το πρωί για την αγάπη σου στιγμή, και με το φως πεθαίνει…
Δε ζητάω πολλά, όλα αυτά που μου λες στο σκοτάδι
να τα πεις μια φορά με το φως το πρωί, κι ένα χάδι
Μάρω Μαρκέλλου
Βιογραφία (http://www.myspace.com/maromarkellou)
Γεννήθηκε το 1985 και πάντα συνήθιζε να μιλάει για τον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο!
Μεγάλωσε στο Λουτράκι όπου ζει ακόμα. Μόλις ξεπέρασε το μπουσούλημα, σε ένα πλαστικό κόκκινο κασσετοφωνάκι με μικρόφωνο είχε βρει το αγαπημένο της παιχνίδι. Κάπου στο γυμνάσιο ξεκίνησε μαθήματα κλασικής κιθάρας για άγνωστους τότε λόγους, τα οποία και κάθε τόσο σταματούσε. Τα πρώτα τραγούδια που έμαθε να παίζει ήταν αρκετά φάλτσα αλλά δυσάρεστα μόνο για τους άλλους. Για την ίδια ξαφνικά όλα είχαν πάρει το δρόμο τους καθώς σχεδόν αμέσως συνέθεσε το πρώτο της τραγουδάκι και η χαρά ήταν μεγάλη και για τους υπόλοιπους, καθώς σχεδόν αυτόματα χάθηκε το φάλτσο. Ενώ οι κλασικοί ενέπνεαν πάντα σεβασμό αλλά και ανία, κάποια στιγμή η δεύτερη επιβλήθηκε και τα ωδειακά μαθήματα είχαν ξαφνικά τελειώσει πριν πάρει οποιοδήποτε πτυχίο. Η κιθάρα ηχούσε όμως, με γνωστά αλλά και αυτοσχέδια ακόρντα, τα τραγούδια συνέχιζαν να παίζουν, και τα ποιήματα του δημοτικού, έπειτα από στίχους του γυμνασίου, είχαν πάλι μεταμορφωθεί σε κοινότυπες αλλά πιο ευχάριστες περιπλανήσεις.
Το 2003 «περνάει» στη νομική Αθηνών όπου και για τρία περίπου χρόνια ηχογραφεί στο φοιτητικό λάπτοπ τις καινούριες εμπειρίες. Ταυτόχρονα δουλεύει σε μπαρ στο Λουτράκι κι έτσι το υλικό είναι πολύ. Στο Λουτράκι είναι που γνωρίζει το Βασίλη Πιερρακέα και του δίνει ένα κομμάτι από την τελευταία «σοδειά» για ενορχήστρωση με σκοπό να συμμετάσχει στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Φυσικά κανενός είδους επιτυχία δεν επέρχεται από αυτό, αλλά ευτυχώς που υπάρχει και το Φεστιβάλ: Από το αρχείο του Βασίλη, το «Αργεί Να Ξημερώσει» φτάνει στα αφτιά του Φοίβου Δεληβοριά, ο οποίος ύστερα από μια κιθαροβραδιά αποφασίζει να της προτείνει να συμμετάσχει στην παράσταση Κ-13 με τα τραγούδια της.
Από τον Νοέμβρη του 2007, στο πλευρό του Φοίβου Δεληβοριά κάνει τα πρώτα της δειλά βήματα. Ζυγός, Κύτταρο, περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, έτσι απλά, σαν όνειρο. Η Μυρτώ Κοντοβά την βλέπει στο Ζυγό και ένα τηλεφώνημα αργότερα, η Μάρω βρίσκεται να παριστάνει τον εαυτό της δίπλα σε «υπέροχα πλάσματα».
Τα σποραδικά τεύχη κόμιξ των παιδικών χρόνων που είχαν μετατραπεί σε μια ενήλικη, όλο και πληρέστερη συλλογή προκαλώντας τον περίγελο, είχαν γίνει «Σκρουτζ Μακ Ντακ» και είχαν πιάσει τόπο. Τώρα 11 κομιξιστικά «καρέ» (11 τραγούδια που έχουν γραφτεί σε 11 δωμάτια του σπιτιού) με τους στίχους για «συννεφάκια», μία εκρηξιομανής νύφη και δυο-τρεις στιγμές αυτογνωσίας τιτλοφορούνται «Κορίτσι Για Σπίτι» και «κυκλοφορούν» στους χειμωνιάτικους δρόμους ντυμένοι από την ΛΥΡΑ.
αποσπάσματα από την συνέντευξη στο in2life.gr.
για όλη την συνέντευξη πατήστε εδώ
Μάρω Μαρκέλλου: «Χρειάζεται μία απογοήτευση για να γράψεις»
-Πιστεύεις στα παραμύθια; Αυτή τη στιγμή θεωρείς ότι ζεις σε ένα παραμύθι;
– Ναι, πιστεύω. Αυτό που ζω ξέρω ότι είναι η πραγματικότητα και όχι ένα παραμύθι και αυτό λέω στον εαυτό μου. Άλλες φορές το βλέπω έτσι άλλες αλλιώς αλλά πάντα συνειδητά. Όχι, δηλαδή «αχ, είμαι σε ένα παραμύθι, είμαι η Σταχτοπούτα». Ώρες ώρες τα βλέπω πιο ρομαντικά και άλλες όπως είναι.
-Πώς βλέπεις τη νέα γενιά του ελληνικού τραγουδιού; Ξεχωρίζεις κάποιους;
– Όλο και περισσότερους όσο περνάει ο καιρός. Ο Πάνος Μουζουράκης, ο Κωστής Μαραβέγιας, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, η Δανάη Παναγιωτοπούλου, γενικά ακούω όλο γκρουπάκια. Γκρουπάκια που έχουνε κάτι ενδιαφέρον να πουν και μου αρέσουνε πάρα πολύ.
-Πιστεύεις ότι έχει τελειώσει η παλιά γενιά;
– Όχι και όσο υπάρχει και η δική μας γενιά που μεγάλωσε με αυτούς δεν τελειώνουν. Όπως και να το κάνεις είναι βιώματα. Είναι άνθρωποι που βγήκαν και είπαν πράγματα που δεν έχει ξαναπεί άλλος.
-Γράφεις με βάση τα βιώματά σου κατά κύριο λόγο. Λειτουργεί πάντα αυτό σαν πηγή έμπνευσης;
– Ναι. Πιο πολύ με νοιάζει να γράψω για κάτι που με καίει παρά να κάτσω να φανταστώ κάτι για να γράψω. Το θεωρώ παράλογο. Μπορεί κάποια στιγμή να το κάνω αλλά μέχρι στιγμής δε με εκφράζει.
-Είναι ένα τραγούδι που λέει «…μόνο με αίσθηση κενού μεγάλα γράφονται τραγούδια». Επίσης άλλοι δημιουργεί λένε πως μόνο όταν είναι πολύ ερωτευμένοι μπορούν να γράψουν. Ισχύει;
– Χρειάζεται μια απογοήτευση. Όταν όλα πάνε καλά δε χρειάζεται να κάτσεις και να γράψεις τραγούδι γιατί ζεις, περνάς καλά. Βέβαια όταν σε πουλήσει κάποιος, ή έχεις νεύρα, τι θα κάνεις; Θα γράψεις τραγούδια.
-Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον;
– Όχι. Πιστεύω ότι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα ζήσουμε αλλά όχι με το δυνατό καλύτερο τρόπο. Εδώ δεν ξέρουμε τι τρώμε, πώς θα ζήσουμε;
-Με τη γενιά του lifestyle τι σχέση έχεις;
Κοίτα θα ήθελα να πω καμία, αλλά θες δε θες είσαι κομμάτι της. Ακόμα και τα παπούτσια που μου αρέσουν είναι all-star που τα φοράει όλος ο κόσμος. Οπότε έχω μια άλφα σχέση. Ό, τι μου αρέσει το φοράω αλλά ας πούμε δε θα πάω σε κλαμπ επειδή πρέπει. Δεν το έχω κάνει ποτέ και ούτε θα το κάνω. Ό, τι μου αρέσει κάνω. Τώρα αν αυτό είναι lifestyle ή όχι, δε με ενδιαφέρει. Δε θα πάω κάπου επειδή είναι in ή επειδή πρέπει. Το θεωρώ ανούσιο.
-Ποια είναι τα μουσικά σου βιώματα;
Πολύ πρόσφατα ανακάλυψα ότι από 16 χρονών άκουγα ΣΚΑ και δεν το ήξερα. Πολύ λατινο-ισπανό τέτοια και πολλούς τραγουδοποιούς Έλληνες, Άσιμο, Δεληβοριά, Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά και άλλους πολλούς…
-Θα ήθελες να ζήσεις στην Ισπανία, καθώς έχεις ισχυρή σχέση και έχεις γράψει και τραγούδι;
– Όχι. Στην Κούβα ναι, στην Ουρουγουάη ναι… Η Ισπανία είναι πολύ Ευρώπη, το ίδιο είναι να ζήσεις στην Πορτογαλία, την Γερμανία…
-Άρα δε τραβάει η κουλτούρα σε αυτά τα μέρη;
– Ναι.
-Σου αρέσει η Αθήνα;
– Μου αρέσουν πράγματα που δε φαίνονται. Έχει μια ιστορία. Κάθεσαι σε ένα μέρος και σκέφτεσαι ότι πριν πόσες χιλιάδες χρόνια μπορεί να το πατούσε το ίδιο έδαφος ο Σωκράτης για παράδειγμα. Κατά τα άλλα πολύ με κουράζει. Οχλαγωγία, καθυστερήσεις. Μου αρέσουν τα μικρά μαγαζάκια, τα στενάκια, οι άνθρωποι που είναι κρυμμένοι…
-Πού συχνάζεις;
– Στα Εξάρχεια. Από τότε που διάβασα τη βιογραφία του Άσιμου απέκτησε για μένα μια μαγεία. Από κει και πέρα είναι το μόνο μέρος που και με τις πυτζάμες σου να βγεις και να μη σε κοιτάξουνε στραβά. Στου Ψυρρή ας πούμε που έχει ροκάδικα και πήγαινα, θα δεις δίπλα στον τύπο με τα ράστα, έναν κουστουμαρισμένο τύπο. Είναι ετερόκλητο. Δε σημαίνει ότι είναι κακό αλλά μια κοινωνική κριτική θα την αισθανθείς, αν είσαι ο εαυτός σου;
-Πόσο εύκολο είναι να είσαι ο εαυτός σου;
– Για μένα πλέον, πολύ εύκολο γιατί έχω αποφασίσει ότι θα χαλάσω χατίρια.
-Πόσο ασχολείσαι με την εικόνα σου και το φαίνεσθαι;
– Όσο λιγότερο μου επιτρέπεται.
CAMERA STYLO 